آنکه شب بار کند روز به مقصد برسد(4)

«انسان با همتش پرواز می‌کند، چنانکه پرنده با دو بالش».
مسافر این راه از مدت زمانِ رسیدن و مسافت راه نمی پرسد که ممکن است کسی سال ها در راه باشد(آیا برسد یا نرسد) و دیگری راه صد ساله را یک شبه طی کند سرعت برای در نوردیدن راه، علل و عواملی دارد که از حوصله بحث مان خارج است گرچه می توان گفت آغاز این سفر، زمان کوچ از پوچی هاست و هجرت برای دیده به دیدار حق گشودن است
مسافر شب، بی توجه به نور حسی با نور معرفت و معنویت و روشنیِ درون حرکت می کند آنچه را دیگران با چشم حسی نمی بینند او با چشم باطن می بیند شب و روز اولیای الهی یکسان و روشن است و نور درونشان چون خورشید می درخشد
امام علی (علیه‌السّلام) در ارتباط با ویژگی‌های چنین مسافری که به سوی پروردگارش ره می‌پیمایدمی‌فرماید: «همانا عقل خود را زنده کرد
 و نفسش را میراند
به طوری که جسمش باریک
 و دلش نرم شد
و نوری در نهایت فروزندگی برایش درخشیدکه راه را برای او روشن کرد، و با آن نور راه را پیمود،
مسافرانِ سبکبار و  سبکبالِ شب هیچ بار اضافه ای را با خود حمل نمی کنند و همین ها هستند که چون شب بار می کنند روز به مقصد می رسند
شب که از راه می رسد همه ی موجودات ریز و درشت،رام و وحوش، خاموش و بی صدا در لانه های خود  می خزند ولی شبرو یا مسافر شب است که با عشق و معرفت،سکوت شب را می شکند از بارهای زائد و تعلقاتی که دست و پاگیرش شده اند می کاهد و بارهای مفید(خودسازی،توبه و انابه و تهذیب) را که در مقصد به کارش می آیند با خود حمل می کند سفر در چنین لحظه های نابی برای مسافر شب، آب حیات است
دوش وقتِ سَحَر از غُصه نجاتم دادند
واندر آن ظلمتِ شب آبِ حیاتم دادند

بیخود از شَعْشَعِهٔ پرتوِ ذاتم کردند
باده از جامِ تَجَلّیِ صفاتم دادند

چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی
آن شبِ قدر که این تازه براتم دادند

بعد از این رویِ من و آینهٔ وصفِ جمال
که در آن جا خبر از جلوهٔ ذاتم دادند

من اگر کامروا گشتم و خوشدل چه عجب؟
مستحق بودم و این‌ها به زکاتم دادند

هاتف آن روز به من مژدهٔ این دولت داد
که بِدان جور و جفا صبر و ثباتم دادند

این همه شهد و شکر کز سخنم می‌ریزد
اجرِ صبریست کز آن شاخِ نباتم دادند

همّتِ حافظ و انفاسِ سحرخیزان بود
که ز بندِ غمِ ایّام نجاتم دادند