انسانِ امروز گرفتارِ زندان خود خواسته و خود ساخته خویش.(2)

در اینجا منظورِ ما زندان های متعددی است که ما آدم هابرای خودمان می سازیم و ارتفاع دیوارش را افزایش می دهیم این روزها دیوارهای زندانِ خودساخته مان این قدر بالا رفته اند که جز خود، دیگران را نمی بینیم با چنین رویکردی گرفتار خودبینی شده ایم خودخواهی ها و خودبینی ها در دالان های دور و دراز آرزوها شکل می گیرند از این رو  زندان هرکس هم متناسب با خواسته ها و تعلقات اوست هر کس تعلقات دنیایی بیشتری داشته باشد طبیعی است غل و زنجیرهایش و فشردگی و تنگی و تاریکی زندانش بیشتر است شاید این پرسش به وجود آید که تعلقات چه هستند و چرا با وجودِ آن همه اهمیت و پیوندی که با ما دارند برایمان زندان و غل و زنجیر می شوند؟براستی این تعلقات کدامند؟ همسر؟فرزند؟مال؟جاه؟مقام؟عنوانِ آیت الله و حجت الاسلام، آقای مهندس و دکتر؟حج و حتی نماز و روزه هایی که ممکن است حجاب باشند و مانع دیدنِ واقیعت ها و حقیقت ها شوند؟ به نظرمی رسد هر کدام از این ها می توانند زندان خود خواسته و خود ساخته ای باشند که به دلیل جهل و خودخواهی های روز افزون،و آرزوهای دور و دراز هر روز،روح و روان مان را آزرده خاطر می کنیم کسی که جسم را فربه و چاق و چله کرده و روح و روانش را حقیر و خرد و کوچک می نمایدسر انجام در زندانِ خودخواهی و تنهایی و بیکسیِ و با دنیایی از آرزوها جان می دهند این گونه افراد،خوش میری ندارند و با بد میری از دنیا می روندتفاوتِ یک انسان آزاد و انسان محبوس شده، در نشاط و شادی و قناعت و ایمان و ارتباط خالصانه با معبود اوست.

عمری تباه گشته در این آرزوی خام / شاید که لحظه ای گذرد زندگی به کام 

ایام طی شد و همه در حسرت و امید / نادیده حاصلی زجهان عمر شد تمام 

جز رنج و غم نصیب دل خسته ام نشد / پیوسته بود خون دلم جای می به جام 

هردانه ای که داد نشانم فلک نبود/ اندر پی اش نصیب،مرا غیر رنج و دام 

هرگلشنی که در نظرم جلوه گر نمود / بود گلخنی چو خود بنهادم به پیش گام 

القصه عمر ما به سر آمد ولی هنوز/ عمری نشسته ایم در این آرزوی خام