بهمن آبادخبر

بر دوره های کودکی ام بی کران درودبر لحظه های زندگی ام بی امان درودبر دوره ای که همچو کبوتر پرید و رفتپیمان دوستی و وفا را شکست و رفتمن را گذاشت و خاطره هایی که قاب شداین برف قله پیش دو چشمانم آب شدافسوس که نیست قدرت تکرار خاطراترفتند به خاک آن همه عشق و تعلقاتآن روزهای دلخوشی بگذشت با شتابرفت دوره های کودکی و دوره ی شبابدیگر نه هست دست پدر روی شانه امنه مادری که بوسه گذارد به گونه امهمسایه ها مرده و در خاک خفته اندبازماندگان، خسته و یا بار بسته اندآن خانه گِلی که شرف داشت به قصر شاهاکنون شده خانه ی عبرت و اشک و آههر خانه ای که کوبه زدم در سکوت بودهر کوچه بی صدا و خموش و صموت بودفریاد کردم از غم و درد و سرِ ستوهای خانه کو طراوت و شادابی و شکوهکو آن همه صدا و هیاهو و خنده هاکو قهر و ناز و آشتیِ کودکانه هاکو آن همه محبت و عشق و برادریکو آن صفای باطن و آن مهر خواهریکو آن صدای قهقهه و لحظه های نابرفتند کجا مردم بی ریب و بی نقابکو آن صدای خوب و خوش مرد آبرانکو کوچه باغ ها و کجا رفت بوستانکو آن همه نگاه پر از مهر مادریکو آن همه حمایت و احسان پدریگویی صدایی از پس در گوشنواز شدگفتا که مرگ و زندگی ما چو راز شددادیم به هیچ عمر و نکردیم زندگیبیهوده بود آن همه حرص و دوندگیما چون شما شدیم گرفتار قیل و قالیا چون شما شدیم گرفتار جمع مالاینجا به هیچ می نخرند نام و مال رانیست حاصلی شفاعت اهل و عیال راقاسم ز کودکیِ طلایی خود مگواز کرده و نکرده و اعمال خود بگو بخوانید, ...ادامه مطلب