از هر دری سخنی (37)

سایه سنگین اختلاف های پوچ بر زندگی زناشویی

یادش به خیر در گذشته ی که عمل زیاد بود و حرف و  ادعا کم ،بزرگترها و ریش سفیدانِ  سرد و گرم  چشیده، که حرمتِ خاصی در بین مردم داشتند اختلاف های فردی و  طایفه ای و خانوادگی را به درستی حل و فصل می کردند، به خصوص وقتی زندگیِ زن و شوهر به اختلاف گره می خورد پیران با تجربه به عنوان ریش سفید داوری می کردند زن و شوهرِ گله مند، قانع و متقاعد می شدند و از آن پس قائله ختم به خیر می شد.در آن زمان سخن از مِهر می شد نه مَهریه،سخن از تعمیر و ادامه ی زندگی می شد نه جدایی!

در آن زمان زن یا شوهر به تشخیصِ ناقص خودشان نمی گفتند؛ما برای هم ساخته نشده ایم نباید با هم ازدواج می کردیم حالا هم دیر نشده طلاق می گیریم!

زن نمی گفت؛من مهریه ای که حق خودم هست رو می خوام اگه نمی دهی و  نداری...

به همدیگر نمی گفتند؛شما به من گیر میدی من هم لج می کنم و...

چیزی که مطرح نبود و بیان نمی شد طلاق بود.

مردم آن روزگار، پایبند و معتقد  به دین و فرمایشات پیامبران و امامان بودند با این رویکرد سخن از طلاق عاطفی و طلاق توافقی و طلاق زورکی و ...نمی زدند.

به راستی چرا جوانِ امروز ما که در هیئت حاضر می شود با شور و شوق حسینی بر سر و سینه می زند مداحی و نذر و نیاز می کند نمی تواند چتر صلح و صفا را در خانه باز کند و همسر و فرزندانش را به عشق ورزی و مهرورزی دعوت کند؟

چرا خانم با حجاب و با عفتِ ما که در خانواده ی مذهبی رشد یافته و در نماز جمعه و جماعات شرکت دارد قادر نیست با عاشقانه ترین واژه ها همسرش را خطاب قرار داده و مسحور خویش کند؟ حاکم شرع گر کند تندی مردمان دگر چه کار کنند؟اصلا" چرا به فکر ساختن نیستیم و همیشه در اندیشه ی خراب کردن طرف مقابل هستیم؟آیا اگر از همسرمان جدا شویم و یا بر آتش اختلاف بیفزاییم و یا همیشه جنگ و نزاع کنیم همه چیزمان درست و مشکلات مان حل و فصل خواهد شد و ا از آن به بعد در آرامش کامل بسر خواهیم برد؟...

ادامه دارد