از هر دری سخنی (36)

مردن پیش از مردن = وارستگی از وابستگی

پیش از زمستانی شدن نمی شود دل به بهار سپرد و از بهار گفت.

برای تازه شدن، اول باید پژمرده شد.

برای سبز شدن بایدابتدا زرد شدن را  آموخت.

نمی دانم چرا زمستان چون گذشته آبستن نیست

دیگر برف بر پهن دشت کویر و روی بام ها و کشتزارها و سر و رویمان نمی بارد و ما را به سفیدی و صداقت و یکرنگی نمی خواند

خروس ها چون گذشته برایمان نوید طلوع فجر و  یک روز خوب را بشارت نمی دهند

دیگر باران بر دل های مرده نمی بارد تا چون زمین های مرده دوباره زنده و سر سبز شوند

شاید هم کم طاقت و حتی بی طاقت شده ایم؟خوشا به درختانی که بادهای سخت زمستان را تحمل می کنند و می دانند که هر سختی را گشایشی است و می دانند این بادهای سخت دائمی نیستند و دوباره بهار می رسد و شکوفه می کنند و با صبر،طعم زندگیِ تازه و نو و شکوفایی شکفتن را حس خواهند کرد.

خوشا به حال کشاورزی که زمستانِ سرد و سخت کویر را به امید فردایی بهتر و بهاری دیگر تحمل می کند و چه خوب محاسبه کرده روزهای عمرش را و چه انتظار زیبایی دارد برای سبز شدنِ جوانه ها و قد کشیدن کِشته ها و خرمن کردن محصولش. کشاورز ما با توکل و تدبر دانه می پاشد و خوب تر از هر روشنفکر نمایی می داند که در دل هر سختی آسایشی است نه بعد از هر سختی!...

ادامه دارد