تفاوت نگاهِ انسان امیدوار و یک انسان نا امید

یک انسان امیدوار می گوید:

خدا را سپاسگزارم که اکنون آرزوهای بر حق دلم بر آورده می شوند.

کوههای استوار کنار می روند،تپه ها هموار می شوند و هر بنای کجی راست

 می شوند.تا من در ملکوت توفیق به آرزویم برسم.

خدا مونس روح من است همانطور که من به او ایمان کامل دارم،او نیزبه من

 اعتماد کامل دارد وعده های خداوند خدشه ناپذیرند و از آنجا که از او

 طلبیده ام باید بستانم.

 یک انسان ناامید می گوید:

خدایا بد بختی ها یکی پس از دیگری مثل باران بر سرم باریدن گرفته،

هیچ نقطه ی امیدی در زندگی ام پیدا نمی شود.

چاله های دیروز برایم چاهی هولناک و راههای هموار تپه های ناهموار

 شده اند. هیچ چیز در دنیایی که تو برایم خلق کردی جاذبه ندارد جز مرگ

خدایا چرا مرا خلق کردی؟ من خیلی آدم بد بختی هستم. 

بازهم امیدواری

اکنون با نام و تکل بر خدا دروازه هایی که نا گشودنی بودند باز می شوند و راهها و

چاره هایی به ظاهر غیر ممکن نیز گشوده می شوند.

خدایا از تو متشکرم  که در دل هر سختی برایم آسایش قرار دادی و من نمی دانستم!

از تو ممنونم که شهد نام و یاد خودت را از من دریغ نکردی.

و من به کمک تو توانستم تخم  یأس و نومیدی را در دلم به خشکانم

 و درخت امید و آرزوهای قشنگ و دست یافتنی بیفشانم.

الهی بیکران تو را سپاس...