«شب جمعه و یادی از در گذشتگان»

اکنون شب جمعه است شبی پر شکوه و با عظمت،

شبی که از اول شب تا آخر شب از بالای عرش فرشته ای  ندا می کند؛آیا بنده مؤمنی هست که پیش از طلوع صبح برای هر دو جهانش مرا بخواند تا من درخواستش را اجابت کنم؟

آیا بنده مؤمنی هست که پیش از طلوع صبح از گناهش توبه کند تا توبه‌اش را بپذیرم؟

آیا بنده مؤمنی هست که در روزی او تنگ گرفته باشم و پیش از طلوع صبح از من بخواهد که روزی‌اش را فزونی بخشم تا به او وسعت در روزی دهم؟

آیا بنده مؤمن بیماری هست که پیش از برآمدن صبح از من بخواهد شفایش دهم تا به او تندرستی ارزانی کنم؟

آیا بنده مؤمن غمگین در بند و گرفتاری هست که پیش از طلوع صبح از من بخواهد او را از گرفتاری برهانم و اندوهش را برطرف سازم تا دعایش را اجابت نمایم؟

آیا بنده مؤمن ستمدیده‌ای هست که پیش از طلوع صبح دفع ستم ستمکار را از من بخواهد تا انتقام او را از ستمکار بگیرم و حقّش را به وی بازگردانم؟

از سویی دیگر؛شب جمعه است و چشم هایی در دل خاک تمنای یاد آوری دارند.

آن ها حسرت هایشان را تکرار می کنند و نگاهشان به خیرات زنده هاست زنده هایی که وامدار میراث های مالی و معنوی رفتگانشان هستند.

آن ها هنوز هم سلام را کلید رابطه ها می دانند و فاتحه و خیرات را کلید گشایش مشکلاتشان.

بیاییم التماس هایشان را در شب جمعه بی پاسخ نگذاریم و با فاتحه و خیرات و مبرات باعث شادی روحشان شویم.

در گذشتگان مان را به نیکی یاد کنیم تا از ما به نیکی یاد کنند.

برایشان فاتحه بخوانیم تا اهل خانه و دوستان و آشنایان برایمان فاتحه بخوانند.

بر سنگ برخی ار قبور نوشته؛

ای که برما بگذری دامن کشان

از سر اخلاص الحمدی بخوان

برای شادی همه ی در گذشتگان مان، پدران،مادران،برادران و خواهران ، پدر بزرگ ها و مادر بزرگ ها، دایی ها و خانواده ،عمه ها و خاله ها و خانواده ها،عموها و خانواده،دوستان و همسایگان و بزرگان و خدمتگزاران و مؤمنین و مؤمنات و همه ی همولایتی ها

رَحِمَ اللهُ مَن یَقرُ الفاتحه مَعَ الصَلَوات