پند معنا دارِ پسر امروزی به پدر قدیمی خودش(6)

و پاسخِ حکیمانه ی پدر پیر به پسر گستاخ!

پسرکم! من نیز روزگاری چون تو جوان و تنومند بودم شاید هم خیره سر!

گاه در خلوت به خودم و گذشته ام فکر می کنم به گمانم تاوان رفتار و کرداری را می دهم که با پدر خود داشته ام گرچه هرگز تند خویی و  بی ادبی ها و سنگدلی های تو را با پدرم نداشتم و در حقش جفا نکردم!

خدا می داند حتی یک بار هم به خاطر شرایط سنی و پیریِ پدر و مادرم آن ها را سرزنش نکردم و حرمت شان را در خانه و بیرون پاس داشتم!

ولی تو حرمت مرا در همه جا شکستی و نزد دیگران خوار و زارم کردی تا جایی که آن ها مرا فراموشکار و کودن می دانند و مانند گذشته حرمتم را پاس نمی دارند.

حقیر کردن پدرت نزد بیگانه و خویشان و خانواده همسرت جز ذلت و خواری بهره ای برایت نداشته و نخواهد داشت.

کودک که بودی گمان می کردم چون تو را دارم به هنگام پیری نیازمند عصا نخواهم بود.

گمان می کردم نهال کوچکم بزرگ می شود، پا می گیرد ریشه می کند شاخ و برگ می دهد و من در زیر سایه اش به تماشای داشته هایم می نشینم ولی هرگز تصور امر و نهی ها و رفتارهای بی ادبانه ات را نمی کردم!

پسرکم!روزی که بر قامتم جامه پوشاندی به گمان این که قصد داری مرا به گردشگاه و بوستان و تفرجگاه ببری از خوشحالی به وجد آمدم ولی تو در کمال بی حیایی می خواستی پدر پیرت را برای رفتن به خانه سالمندان متقائد کنی تا به قول خودت از دست یک پیرِ کودن و خرفتِ دیروزی خلاص شوی.  اف بر تو!

آیا آنطور که می گویی من، کم عقل و باعث سر افکندگی تو شده ام؟

مگر چه رفتار نا شایسته ای از من سر زده و یا چه سخنِ ناسزایی گفته ام که مرا با حبس کردن در خانه،از نگاه دوستانت دور نگه می داری و هر گونه معاشرت با دیگران را از من سلب کرده ای ؟

لرزش دست وِ تکرر ادار و کم شنوایی و کم سو شدن و دردهای موضعی که تحت شرایط سنی به سراغ من آمده اند در اراده ی من نیستند با این حال، تو بگو گناه پدر پیرت به جز بیماری و کم توانی چیست؟

پسرکم!همانگونه که از دوره ی کودکی به نو جوانی و به جوانی و توانایی رسیدی به دوره پیری و ناتوانی خواهی رسید می دانم تو هیچ پاسخی برای پرسش های فرزندانت نخواهی داشت وقتی بپرسند با پدر پیرت چگونه رفتار کردی؟

پسرکم!بترس از عاقبت کارهایت بترس!