«درد دل کردن با عمو علی و نقل یک حکایت آموزنده»

گفتم؛ در این روزهای کرونایی بد جور دلمون گرفته، نه دید و بازدیدی داریم  نه رفت و آمدی، نه جمعی و نه محفلی، نه همنشینی، نه شب نشینی و نه...

عمو علی:وجود همه ی اینایی که اشاره کردی وقتی خوبه که با بدگویی و سخن چینی و غیبت و  تهمت همراه نباشه.

در بَد بودنِ کرونا شکی نیست اما خوبی هایی هم در دلش داره که بعدها در شکل های مختلف و پس از انجام تحقیقاتِ بیشتر و مطالعات عمیق تر خودشو نشون میده.

از کجا معلوم که چند وقت دیگه نگن علم ثابت کرده اونایی که کرونا گرفتن و خوب شدن سلامتیشون تضمین شدس؟

از کجا معلوم،کرونا موجبِ تحقیقاتِ بیشتر و  کشفیات تازه نشه؟

از کجا معلوم مردم جهان با نیایش و یارب یا رب گفتن خداجوتر نشن؟

از کجا معلوم کرونا مانعِ  جنگ جهانی تمام عیارِ با کشته ها و خرابی های فراوان نشده؟ همه چیز رو سیاه و بد دیدن خارج از انصافه.

  کاهشِ کشته های تصادف و دزدی  و از سویی توجه مردم  به ستایش و نیایش پروردگار و باور داشتن به ضعف و زبونی صاحبان مال و مقام و قدرت و زر و زور بحث دیگری است که بماند.

کرونا موجب باورهای تازه هم شد؛باور به این که نباید خود را  تافته جدا بافته و خوب مطلق دونست و دیگران را بد مطلق، چرا که ممکنه کسی رو که بد می دونیم  و لعن و نفرینش می کنیم نزد پروردگار خوب و عزیز باشه و ما بی خبر باشیم.

حکایت؛

 فردی مسلمان همسایه ای کافر داشت هر روز و هر شب با صدای بلند همسایه کافر رو لعن و نفرین می کرد :

خدایا ! جان این همسایه کافر من را بگیر, مرگش را نزدیک کن (طوری که مرد کافر می شنید)

زمان گذشت و مسلمان بیمار شد،دیگر نمی توانست غذا درست کند ولی در کمال تعجب غذایش سر موقع در خانه اش ظاهر می شد!

مسلمان سر نماز می گفت خدایا ممنونم که بنده ات را فراموش نکردی و غذای مرا در خانه ام ظاهر می کنی و لعنت بر آن کافر خدا نشناس!

روزی از روزها که خواست برود غذا را بر دارد ،دید این همسایه کافر است که غذا برایش می آورد.

از آن شب به بعد، مسلمان سر نماز می گفت: خدایا ممنونم که این مرتیکه شیطان رو وسیله کردی که برای من غذا بیاورد، من تازه حکمت تو را فهمیدم که چرا جانش را نگرفتی!

بیاییم از لعن و نفرین و بد خواهی برائت جوییم و دعا کنیم  برای شفای همه ی بیماران، کامیابیِ همه ی جوانان و عاقبت به خیری همه ی سالخوردگان و سالی پر برکت و بی خطر برای کشورمان و ...