زندگی ذلت بار آمران و قاتلان امام حسین(ع)(9)

«عمر سعد یکی دیگر از چهره های منفور کربلا»

سرانجام عمرسعد در میان جدال درون و بین دنیا و آخرت دنیا را بر گزید او با محاسبه ی دنیایی خود و به قصد بیعت گرفتن از امام حسین علیه السلام برای رفتن به کربلا اعلام آمادگی کرد از نامه ها و پیک هایی که از کربلا برای ابن زیاد فرستاده پیداست وی(بر خلاف شمر) قصد مصالحه داشته به همین دلیل تا قبل از ورود شمر به کربلا هر گز گمان نمی کرد کار به جنگ بکشد.

نقل است عمر سعد روز دوم یا سوم محرم با 4000 سپاه تحت امرش وارد کربلا شد بی درنگ در پی مذاکره با امام حسین(ع) بر امد تا به اصطلاح با یک تیر دو نشان زده باشد هم دستهایش را به خون فرزند رسول خدا صلّی ا لله علیه و آله و سلّم آغشته نکند و هم دل ابن زیاد را مبنی بر انجام موفّق مأموریتش که زمینه ساز حکومت ری بود، به دست آوردبا این رویکرد کسی را نزد امام(ع) فرستادتا از حضرت بپرسد برای چه به کربلا آمده است؟امام حسین(ع) فرمود:با دعوت مردم کوفه به عراق آمده حال اگر نمی‌خواهند برمی‌گردم.عمر سعد عین جواب امام(ع) را برای ابن زیاد فرستاد ولی اطرافیان عبیدالله به ویژه شمربن ذی الجوشن از ابن زیاد خواستند هیچ نرمشی در مقابل حسین از خود نشان ندهد عبیدالله هم برای ابن سعد که ابتدا می‌خواست این موضوع را با صلح فیصله دهد، نوشت؛ از حسین بیعت بگیر اگر راضی به بیعت نشد جنگ را انتخاب کن اما اگر  تو در جنگ با حسین تردید داری فرماندهی سپاه کوفه را به شمر بن ذی الجوشن واگذارکن.

»عمر سعد شرایطِ عبیدالله را می پذیرد«

با اینحال امام حسین(ع)  به قصد نجات عمر سعد از گمراهی پیام فرستاد تا بار دیگر ملاقات و گفتگو نمایند. عمر سعد با این پیشنهاد موافقت نمود  ملاقات انجام شد.

امام در این مجلس خطاب به عمر سعد فرمود: فرزند سعد! آیا می خواهی با من جنگ کنی در حالی که مرا می شناسی و می دانی پدر من چه کسی است و آیا از خدا نمی ترسی؟

عمر سعد در پاسخ امام حسین علیه السلام بهانه های دنیایی خودش را اورد؛خانه ام،زن و فرزندانم،حتی گفت می ترسم باغ و نخلستانم را مصادره کنند و...

امام چون بهانه های او را دید و از توبه و بازگشت وی مأیوس گردید در حالی که از جای خود بر می خاست فرمود؛امیدوارم گندم عراق نصیبت نگردد...

ادامه دارد