مژده ای دوست بهار در راه است

اندکی مانده تا بهار از راه برسد
 بهار را خوشامد می گوییم و به پاس آمدنش دل مان را می تکانیم مانند درختان که با آمدن بهار و به امید نو شدن، برگ های کهنه را می تکانند
بهار که می آید گل ها  شکوفه می زنند و درختان خوشحال و خرم اند از جوانه های سر سبز و جامه های نویی که بر تن کرده اند
دل آدمی نیز باید مزرعه ی گل و گیاه های معطر باشد تا هر بامداد تا شامگاه شکوفه لبخند بر لب هامان بشکفد و دیگران را نیز به شکفتن وادارد
اما پیش از هر چیز این دل است که باید در کمال تواضع،خاک شود تا آمادگی پذیرش نو شدن و شکوفه زدن را داشته باشد که گفته اند سبزه بر هیچ سنگ ارزان و  گرانقیمتی نمی روید
گلی که در دل می روید نیز نیاز به آب و مراقبت دارد و  کدام آب بهتر از اشک عشق؟
کسی که می خواهد سر زمینِ دلش آباد شود باید خاک شود
دل که خاک شد از زمین جدا و به افلاک می رود و در آن گل های معطر می روید
باید تکانید دل را و شست و دور ریخت کینه های کهنه و حس انتقام گیری و حسادت هایی که جز رنجوری ثمری ندارند
بیاییم به بهار سلام کنیم و این هدیه آسمانی را برای بهاری شدن غنیمت شمریم
همچنین به جوانه ها
به شکوفه ها
به سبزه ها
 به نم نم باران،
به شکفتنِ لبخند،
به گشاده رویی به خوشرویی به خوشگویی و خوبی ها خوش آمد و خیر مقدم گوییم
بیاییم به آواز پرندگان و نغمه ی بلبلان گوش دهیم
سال نو از راه می رسد باید احساس جوانی و شادابی کرد و گرد و غبار غم و یأس و نومیدی را شست
با نو شدن سال باید عادت های کهنه ای را که سال هاست در گوشه ی انبار دل مان جا داده ایم دور بریزیم
باید برف زمستانی دل  را با گرمای محبت و دوست داشتن آب کرد
باید دوست داشت تا دوستدار شد
اگر خوب گوش کنیم صدای پای بهار را می شنویم واگر گوشمان از همهمه های روزگار پر شد دل به بهار نداده ایم و بهاری نیستیم.