سلام بر محرم ماه تفسیر شرافت و آزادگی و عزت(5)

عبیدالله فرمان سخت گیری می دهد!
اکنون عبیدالله بن زیاد با گماردن جاسوس ها در معابر و مساجدِ کوفه ترس و وحشت وستم بر شیعیان را مضاعف کرده است برای  او که به طور موروثی بغض و کینه ی خاندان اهل بیت علیه السلام را  در دل داشته فرصتی است تا بر حسین علیه السلام و یارانش بیش از پیش سخت بگیرد با همین نگاه خباثت آمیز در نخستین نامه ای که به حر نوشت از حر خواست امام حسین(علیه السلام) را در بیابانی بی آب و علف و غیر آباد نگاه دارد و اجازه  جا بجا شدن به او ندهد همچنین حامل نامه را مسؤل کرده بود تا مراقب اجراى فرمان عبیدالله باشد.
حر ریاحی که چاره ای جز این نداشت بر امام(علیه السلام) سخت گرفت و به حضرت اجازه نزدیک شدن به فرات را نداد در همین جا بود که زهیر از امام خواست اکنون که جمعیت دشمن اندک است، جنگ را آغاز کنند؛ اما امام فرمود: ما شروع کننده نخواهیم بود.
 عبیدالله به همه ی فرماندهان که به کربلا اعزام می شدند تأکید بر سختگیری داشت حتی  زمانى هم که عمر بن سعد را به کربلا فرستاد به او گفت: به گونه‌ای نیروهایت را مستقر کن که حسین امکانِ دسترسی به آب فرات را نداشته باشد
حضرت و خاندانش در صحرای خشک و سوزان کربلا در محاصره ی کامل دشمن قرار داشتند گرچه یزیدیان راه ورود و پیوستن به امام حسین(ع) را مسدود کرده بودند ولی  راه خروج باز بود تا اگر کسی خواست از سپاه امام برود مانعی برایش نباشد همانطور که برخی مانند فراس بن جُعده وقتی دید کار بر خلاف آنچه تصور کرده بود دشوار به نظر می رسد از امام اجازه ی رفتن خواست امام(ع) هم اجازه فرمودند و او شبانه آنجا را ترک کرد
در تعداد سپاه دشمن  که برای کشتن حضرت به کربلا آمده بودند اختلاف نظر است و برخی اغراق گویی هم  کرده اند اما بیشتر مورخین آورده اند که عمر سعد با چهار هزار سپاه وارد کربلا شد
بدیهی است امام(ع) ناگزیر شدند در کربلا خیمه بزنند زمانى هم  که ابن زیاد خبر توقف امام حسین(ع) در کربلا را شنید در نامه‌ای به آن حضرت نوشت:‌ای حسین! امیرالمؤمنین به من دستور داده است خوب نخوابم و سیر نخورم تا آن که یا تو را بکشم یا تسلیم دستور یزید کنم. وقتى نامه به امام (ع) رسید، حضرت آن را  قابل جواب ندانست و دور انداختند...
ادامه دارد