آرزوهای آقا میرزا حسن(12)

تفاوت آرزو و امید
آقا میرزا حسن می گوید: یادم هست به مرحوم عمو مشتی مرادعلی گفتم از صحبت های شما پیداست که آدمی نباید آرزو و امید چندانی داشته باشد!
عمو مشتی مرادعلی با شگفتی پرسید: من کی چنین حرفی زدم؟ امید داشتن یعنی حیات داشتن، امید هدیه ای است از جانب خداوند که در دل بنده اش جاری می سازد امید باعث به حرکت در آوردن چرخ زندگی است حیات فردی و اجتماعی انسان مدیون امیدواری اوست.
از همه مهمتر امید پادزهر افسردگی و خمودگی و اضطراب است
البته بنده در باره ی داشتنِ آرزوی دراز با احتیاط سخن گفته ام زیرا معتقدم در هر امیدی آرزو هست ولی در هر آرزویی امید نیست آرزوی بی حد و حصر ممکن است انسان را به خیالپردازی و اوهام و تنبلی متصل کند در صورتی که امید، افق های روشن را نشان می دهدناگفته نماند حتی امیدِ زیاد داشتن هم خوب نیست زیرا وقتی سر ریز می کند شخص را می افتد به دامن آرزوهای دست نیافتنی می اندازد!
هر چیزی اندازه ای دارد و هر کس باید متناسب با واقعیات و امکانات و توان و طاقت فردی خویش امید داشته باشد تا دچار یأس و سر خورده نشود امیدوار بودن بدون تلاش، آب در هاونگ کوبیدن و بیهوده است بارها شنیده اید که می گویند خواستن توانستن است بنده معتقدم اگر در خواستن و توانستن، بر خاستن نباشد این واژه ها شعاری بیش نیستند نباید توهم امید داشته باشیم و خودمان را گول بزنیم به عنوان مثال؛ کسی که آرزوی رفتن به دانشگاه برتر و رشته بهتر را دارد ولی در زمینه رشد فکر و اگاهی و دانستن هیچ تلاش و کوششی نمی کند این آقا یا خانم متوهم و خیالپرداز است زیرا اگر او امید می داشت برای رسیدن به افق روشن و قله ی سعادت و پیروزی، جهد و تلاش مضاعف می کرد و به امید واهی دل نمی بست...
ادامه دارد