کاش،واژه ای که در دنیا و آخرت با ما هست(2)

گاهی به طنز گفته می شود اگر مردگان را کالبد بشکافند درونشان پر است از حسرت و ای کاش ها یعنی هرکس از دنیا رفته کارهای ناتمام و حرف های ناگفته ای داشته که می خواسته روزی جبران کند اما افسوس که اجل مهلتش نداد و حسرت به دل از دنیا رفت.
با این رویکرد کسی نیست که واژه ی ای کاش را به کار نبرده باشد بارها شنیده ایم یا گفته ایم؛
کاش نمی رفتم
کاش می رفتم
کاش نمی گفتم
کاش می گفتم
کاش می خریدم
کاش نمی خریدم
کاش با فامیل وصلت نمی کردم
کاش با فامیل وصلت می کردم
کاش فرندانم همه دختر بودند
کاش همه ی فرزندانم پسر بودند
کاش مشورت نمی کردم
کاش با کسی مشورت کرده بودم
کاش تهران نمی رفتم
کاش برای زندگی تهران می رفتم
کاش با فلانی رفیق نمی شدم
کاش با آن یکی رفیق می شدم
کاش جوابش را در جمع داده بودم
کاش گذشت کرده بودم
کاش درس می خواندم و برای خودم کسی می شدم
کاش هر گز درس نمی خواندم
کاش جایی دور از همه زندگی می کردم
کاش در کنار دوستانم بودم
کاش سفره دلم را برای این و آن باز نمی کردم
کاش کسی بود تا با او درد و دل می کردم
کاش برای انتخاب رشته تحصیلی ام مشورت می کردم
کاش خودم تصمیم می گرفتم و مشورت نمی کردم
کاش به خواستگار اولم جواب مثبت داده بودم
کاش دست پاچه نمی شدم و به اولین خواستگارم جواب نداده بودم
کاش ها و حسرت ها روستایی و شهری و کشاورز و کارمند و درس خوانده و درس نخوانده نمی شناسد
این هم زبان حال یک کشاورز؛

کاش زمینِ دستِ بالا زیره بود
کاش زمینِ زیرِ بُردَه پنبه بود

کاش به جای جو گندم کاشتم
یا به جای پنبه فلفل کاشتم

کاش زمینِ اُ وَ بَند می شد سبوس
کاش داشتم اُردک و مرغ و خروس

کاش سیل هر گز نرفتبی در قنات
کاش می شد داد،کاریز را نجات

کاش باغ ها مان همه آباد بود
کاش دل هامان ز غم آزاد بود

کاش نگفتیم از جدایی و طلاق
کاش از بودن بگفتیم نی فراق

کاش ریال ما به قدرت می نشست
کاش دلار امریکایی می شکست

کاش مردم می نمودند اتحاد
کاش دلسوزانه کردند انتقاد

کاش روزی زندگی آسان شود
کاش گوشت و میوه ها ارزان شود

کاش نمی گفتیم حرف از تفرقه
کاش نمی کردیم هم را تخطئه

کاش فرزندان من بودن پسر
کاش دختر داشتم بی درد سر

کاش همچشمی نبود در زندگی
کاش بهر خود نمودیم زندگی

کاش نمی بودیم فضول دیگران
کاش نگفتیم حرف بهر این و آن

کاش ها هستند قطار اندر قطار
کاش هایم بگذرند از صد هزار
ادامه دارد