سلام بر برجِ تنها و در غربتِ صحرا

جناب برج!امروز وقتی تصویرت را در کانال دیدم خواستم برایت نامه بنویسم
می دانم بار سنگین تنهایی و غربت بر پیکره ات سنگینی می کند
شاید هر گز تصور چنین روزهایی را نداشتی که تو را تنهای تنها در میان باد و باران و بوران یکه تنها واگذارند و بگذارند
من به سهم خود روز بعد از ورودم به بهمن آباد جویای حالتان هستم و به دیدن تان می آید شاید به خاطر داری بارها از تعداد و نشانِ کارگران ساده پرسیدم و از نام و استاد زبردستی که ماهرانه و مهندسی و حساب شده تو را بالا برد
از قراولانی پرسیدم که نوبت کار و کشیک بودند همان ها که بیدار بودند تا نا مردمان و حرامیان (راهزنان) با شبیخون شبانه دست آوردهایشان را به غارت نبرند من پرسش های فراوانی داشتم و دارم که بی پاسخ مانده است
می خواهم چگونگی ارتباط نگهبانان را در دل تاریکی شب و هنگام احساس خطر بدانم همچنین از رمز و علامتی که با بالا و پایین بردن فانوس به یکدیگر خبر می دادند و یا وقتی خطر جدی تر می شد برای چند لحظه فانوس را خاموش می کردند تا نگهبانان برج های دیگر به اهمیت خطر پی ببرند
ولی این را می دانم وقتی فتیله های فانوس ها را بالا می بردید و فانوس را بر بلندای برج قرار می دادید به معنای رفع خطر حمله بود و حالت قرمز از بین می رفت
جناب برج!تو بر بیکسی و تنهایی خود دل مسوزان که آدم ها نیز به این گرفتاری دچار شده اند
سال هاست شب نشینی و با هم نشینی و درد دل کردن و چای خوردن زیر کرسی داغ و شب چره های ساده و خنده های معنا دار و دلسوز هم بودن و نگاه های چهره به چهره و خواندن کتاب امیر ارسلان و شاهنامه و... از بین مان رخت بر بست این روزها اگر هم در جمع باشیم تنهای تنهاییم البته برای این که متهم به درغگویی نشوم معمولا" هنگامی که مرگ یکی از ما فرا می رسد همه ی فامیل (آنهم برای چشم خلق) دور هم جمع می شویم گریه و شیون صاحبان مصیبت را به تماشا می نشینیم و چند روز غذای درست و حسابی می خوریم و باز می رویم به خانه هایمان تا جایی که می توانیم از گذشته ی مرحوم می گوییم و از صاحبان عزا و عدم مقبولیت غذای رستوران و... سپس خدا حافظی می کنیم به سرعت و با شتاب رخت سیاه را به گوشه پرت می کنیم همه چیز تمام می شود تا مرگی دیگر و رستورانی دیگر!
جناب برج!همه ی این ها را گفتم تا گفته باشم ناراحت نباشی که وضع ما هم بدتر از تو نباشد بهتر نیست.