ماه رمضان و سنت های فراموش شده(1)

دو روز مانده به پایان ماه مبارک رمضان جا دارد نگاهی بیندازیم به سنت های حسنه ی ماه مبارک در بهمن آباد و مرور کنیم خاطرات شب و روزهایی که صدای مؤذنان و دعا خوانان و الغوث الغوث گویان در هیئت ها طنین انداز می شد
یادش به خیر روزگاری که شوخوانی و چِلِک زدن و بیدار کردنِ روزه داران در سحرگاه های رمضان به عنوان یک سنت پسندیده جایگاهِ خاصی داشت آن روزها مردم با صدای دل انگیز شوخوانیِ از زمانِ افطار و سحری آگاه می شدند در این بین برخی هم برای جا نماندن از قافله ی ثواب بر بلندای بام خانه ی خود می رفتند و شروع به چلک زدن می کردند نمی دانم چه موسیقی و جذابیتِ گوشنوازی در صدای چلک،نهفته بود که بیشترِ مردم روستا منتظر شنیدنش بودند تا جایی که این رسم و آیین حسنه حتی موجب تشویق نو جوانان هم به روزه گرفتن شده بود.
این رسوم و دهها رسم خوب و پسندیده ی دیگر مربوط به دوره هایی است که هنوز مهمانِ نا خوانده ی تکنولوژی تشریف فرما نشده بودند! و از آنجا که نسل حاضر با تکنولوژی رابطه ی تنگاتنگ بر قرار کرده و گذشته اش را نادیده گرفته از آیین شوخوانی و سنت های ماندگار اجدادش بی خبر است و نمی داند شو خوانی جزو قدیمی‌ ترین آیین‌های سحرهای ماه رمضان است که بنا به گفته مطلعین محلی بیش از چهار قرن قدمت دارد
شوخوانی به معنی بیدار باش بود با شنیدن صدای شوخوان چراغ خانه ها یکی پس از دیگری روشن می شد در آن زمان همدلی بین همسایه ها طوری به هم گره خورده بود که اگر چراغ خانه ای روشن نمی شد همسایه اش وظیفه خود می دانست او را بیدار کند و یا اگر مشکلی داشت در جهت رفع مشکل به او کمک می کرد ولی رفته رفته همسایه ها بی سایه شدند!...
ادامه دارد