حسینیه ها و تکیه های قدیم

حسینیه و تکیه های قدیم
همان یادگاریِ عهد ندیم

گلین گنبدی داشتند با صفا
که میداد هر خسته دل را جلا

همه ساز و کارش گل و آب بود
اصولش همه روی آداب بود

شنیدم که اوستاد عهد قدیم
همه داشتند قلب های سلیم

به هر خشت گفتند نام خدا
رهِ خویش کردند ز شیطان جدا

وضو ساختند قبل هر کار و بار
که برکت دهد ذات پروردگار

زَبَر دست بودند و داننده کار
همه صالح و پاک و پرهیزکار

همه روز بودند به سعی و تلاش
از این ره نخوردند نانِ معاش

به چیدند همه خشت ها با وضو
خوشا آنکه خورد آب از این سبو

خوشا آنکه نوشید آب زلال
تناول نمود لقمه های حلال

چنین زندگی مایه برکت است
به روز جزا دور از خجلت است

گذشت و گذشت تا رسید این زمان
که تغییرها را نشاید بیان

حسینیه ها نام هیئت گرفت
به این نام معروف و شهرت گرفت

چو جمع عزادار شد بیشتر
شدیم دور از هر چه بود پیش تر

بدینسان حسینیه ها رفت ز، یاد
عبور کرد آن دوره چون تند باد

حسینیه ها مملو از عشق بود
عزاداری پالوده و صدق بود

ادب بود سر مشق در زندگی
ادب یعنی سرمایه زندگی

بزرگتر بزرگ بود و با احترام
حضورش همی مایه انسجام

به هر انجمن جای او صدر بود
تکلف نه بلکه گران قدر بود

دوباره کنیم یادی از اوستاد
که بهر خدا خشت بر هم نهاد

بناها از آن رو شدن ماندگار
که عشق حسین(ع) بود و الطاف یار

تو هم گر که خواهی شوی پایدار
مگو خلق و رو کن به پروردگار

مده پند قاسم تو بر دیگران
عمل می پسندد آن آستان

اگر پندهای تو باشد عسل
چه حاصل در آن گر نباشد عمل؟