در سوگ و فراق حاج حسین

حاج آقا حسین، مردِ نیکو سرشت
رقم خورد بهرش این سر نوشت

گشود بال ها را سوی آسمان
همه چشم را بست از این جهان

زمین بود از بهر او ضیق و تنگ
تعلق و دلبسته ها زد به سنگ

کسی هست دل بسته ی این جهان
که دور است از حضرت جانِ جان

سبکبال رفتی سفر حاج حسین
سلام دادی آنجا بر آن نور عین

به مولا که سال ها بودی نوکرش
شدی مورد رأفتِ حضرتش

شکستی قفس را پریدی از آن
برون بردی با عشقِ پرواز جان

جهان بهر مؤمن چو زندان بود
برون رفت، احوال نیکان بوَد

تو با این مرامِ خوش و خلق خو
نکردی خودت را اسیر سبو

شکستی و رفتی سوی آسمان
عطایش ببخشیدی بر این جهان

خوشا بر تو حاجی حسین عزیز
که باشی سر افراز در رستخیز

همه نام نیکت بَرند بر زبان
در این سوق هر گز نکردی زیان

خوشا آنکه نامش به نیکی برند
بدا آنکه نامش به زشتی برند

تو مرد صبور بودی و کم سخن
سکوت، چیدنِ گل بوَد از چمن

چه گویم از بهر بازماندگان
که مهمانی اکنون تو در آسمان

خدایا بده صبر آنهم جمیل
به مرحوم بده اجر آنهم جزیل

ز آستان قدس امامِ رضا(ع)
کند قاسم اینگونه بهرت دعا

که محشور گردی تو با نور عین
شوی در حمایت و لطف حسین(ع)