به یاد روزهایی که گذشت

گاه گاهی دل هوای حال دیرین می کند
یاد ایام و شب و حالاتِ شیرین می کند

یاد روزهایی که بودیم در کنار دوستان
یاد یارانی که بودند همچو گل دربوستان

یاد بازی ها و دعواها و قهر و آشتی
یاد گرد و خاک و آب سالم و بهداشتی

یاد شب های زمستون و چغندرهای داغ
یاد زردک های سرد و یاد چایی های داغ

یاد بابا آب داد و یاد روستای سویز
یاد دوستانی که هستند همچنان بهرم عزیز

یاد حاضر گفتن اکبر که دایم خواب بود
یاد اصغر که همیشه صبح ها بی تاب بود

یاد شاگرد کلاس با قد کوتاه و زرنگ
یاد آداب و ادب و دوری از حرف جفنگ

یاد بادا شب نشینی های یک شب در میان
یاد بادا اوسنه و قصه گوی خوش بیان

یاد خنده گریه های روز اول در کلاس
یاد بادا یقه ی سفید و بهداشت لباس

یاد بادا گفتگوی مردمان روستا
یاد بادا جمع شان جمع بود بین کوچه ها

یاد بادا خنده هایی که غم از دل می زدود
یادِ روزهایی به خیر که حزن و اندوهی نبود

یاد روزهایی که هر کس داشت تاجی بر سرش
پشت و پشتیبان پدر بود و مربی مادرش

عمه و خاله عمو بودند همه دلسوز او
مادر و خواهر همیشه بوده اند پاسوز او

یاد بادا سفره های ساده ی تحویل سال
و دعای والدین آن گوهران بی مثال

یادم آمد از تنورچه و تنور و بوی نان
از صمیم قلب باید گفت درود بر مادران

بچه آور، بچه پرور، زنِ خانه مردِ صحرا
خانمِ بی ادعا، قانع ولی قلبش چو دریا

یاد روزی که درون خانه ها آرام بود
پشتِ بامِ خانه ها کاهگل نه ایزوگام بود

یاد بادا گریه ها و خنده های بی دلیل
آنهمه محبوب بودن نزد فامیل اصیل

دل مرا با دوره های کودکی پیوند داد
ماهیِ افتاده را با آبِ بحر افرند داد

بازهم دلتنگ یاران قدیمی می شوم
عاشق دیدار دوستان صمیمی می شوم

کاش می خواندیم دو باره درس بابا آب داد
نان پزِ آن دوره مادر بود مادر نان داد

این سفر گرچه خیالی بود دیدار تازه شد
قلب قاسم از چنین تجدید دیدار زنده شد

✳️✳️✳️✳️✳️✳️✳️✳️✳️✳️✳️✳️

بهمن آبادخبر...