اگر نقاب ها بر داشته شوند(3)

از بس که خلق پشت نقاب ایستاده اند

باور نمی کنند منِ بی نقاب را

می گویند بدبخت آدمیانی که همیشه در حال فرار از خودهستند

فرار از خود یعنی بی زادگاه و بی گویش و بی مکان و بی والدین و بی اقوام و بی خویش و... بودن

فرار از خود یعنی هیچ قبایی اندازه من نیست و هیچ یک از این هایی که گفتیم در قد و قواره من نیستند

فرار از خویش یعنی مدرک تحصیلی را که خودش برای بدست آوردنش زحمت کشیده قبول ندارد

فراز از خویش یعنی وقتی از مکان زندگی اش می پرسند (اگر پایین شهر است) آدرس غلط می دهد چنین آدمی ناگزیر است سال های متمادی با نقاب تردد کند

آیا جامعه با نقاب را بهتر می پذیرد؟

بنده خدایی تعریف می کرد شبی به مسجد محل مان رفتم تا مانند شب های قبل، نماز را به جماعت اقامه کنم بنا به اتفاق، صورتم را اصلاح و ریشم را کمی از حد معمول کوتاهتر کرده بودم آن شب وقتی وارد مسجد شدم مؤمنین طوری نگاهم می کردند که از نگاه شگفت زده ی آن ها خودم هم شگفت زده شدم! دمی بعد یادم آمد این نگاه ها به دلیل کوتاه کردنِ ریش وامانده است و اینکه من اندکی از نقابم را کنار زده ام با خود گفتم من بخش کوچکی از نقابم را کنار زدم این جماعت چنین نگاهی دارند اگر روزی نقاب را به کل از چهره بردارم آیا کسی مرا به مسجد راه می دهد؟برای ساعتی فکرم مشغول شد ولی خودم را قانع کردم به اینکه مگر آدم بی نقاب هم در این حوالی وجود دارد؟ اندیشه ام آزاد شد که بله هر کس نقابی در خورِ نام و نان و موقعیت و لباس و شهرت و اعتبارش بر چهره دارد او خوب می داند روزی اگر نقاب ها فرو افتند او نیز فرو می افتد...

ادامه دارد