می خواهم نامه ای بنویسم به...

می خواهم نامه ای بنویسم به گورستان زادگاهم به اجدادمان که ریشه ی ما هستند ریشه و ساقه گرچه ناپیدا و در خاک است ولی قابل کتمان نیستند،

 می خواهم نامه ای بنویسم و سفره ی دل بگشایم از دردِ بی دردی که سخت دامنگیرمان شده،دردی که هرچه بیشتر می شود نسبت به آن بی تفاوت تر می شویم، راستی انسان بی درد چگونه انسانی است؟،

می خواهم از صمیم قلب، سلام کنم به زنده های در خاک خفته ی زادگاهم مگر نه این که سلام کلید رابطه هاست؟ و نه این که سلام همیشه آغاز دیدار است؟ من نیز دلتنگ دیدار با زنده های به ظاهر مرده ای هستم که سال هاست گورستان بهمن آباد را به نورستان تبدیل کرده اند،

 می خواهم  به اجدادم بنویسم دنیای ما با دنیایی که شما در آن بودیدتفاوت بسیار دارد دنیای ما عروسکی است که برعکسِ آن که ما او را باید به بازی بگیریم او ما را به بازی گرفته و هرطور بخواهد مارا می چرخاند و به رقص مان وا می دارد،

می خواهم در نامه ام بنویسم ما این روزها سرگرم آراستگی دنیایی هستیم که به هیچکس وفا نکرد حتی به شما،

می خواهم  بنویسم اجداد خوبم شما که بار سفر بربستید و تن به سفر بی بازگشت دادید دنیای ما چون کلاس مدرسه ای شد که  دانش آموزانش،تنها دل خوش شدند به زنگ ورزش و انشای کلاس و اندیشه نکردیم و نمی کنیم که زنگ بعدی شاید حساب باشد،

می خواهم بنویسم،ما گم کرده راهی را می مانیم که یکدیگر را به گمراهی متهم می کنیم پس شما برایمان دعا کنید تا پیش از آن که کار از کار بگذرد چون شما راه راست را باز یابیم،

می خواهم بنویسم شما چگونه خود را پیدا کردید؟مدت هاست به دنبال خودِ گمشده ام می گردم از شما می خواهم از خدا بخواهید تا خویشتن خویش را پیدا کنم ،

ادامه دارد.