چرا با شوخی و مزاح بیگانه ایم؟(1)

ما با این واژه ها و کلمات و جملات انس ویژه داریم
آدم باید سنگین باشد
آدم باید متین باشد
آدم نباید شوخی کند که شوخی تو را آبرو می برد
آدم نباید سبک حرف و سبک رفتار باشد باید سنجیده و به جا بگوید
آدم نباید هر جا و بی جا بخندد
پسر فلانی رو ببین چقدر سنگین و متین و با وقاره
پسرم!من سالهاست بین مردم آبرو دارم!
پسرجان! تو دیدی بابات شوخی کنه؟ آدمای سبک و جلف شوخی و مزاح می کنن
اگر می خواهی بین مردم جایگاه داشته باشی هرگز شوخی و مزاح مکن و هیچ وقت مطلب طنز و مزاح و شوخی ننویس
وارد هر مجلسی شدی سکوت کن که سعدی می گوید:تا مرد سخن نگفته باشد / عیب و هنرش نهفته باشد
آنچه ملاحظه کردید بخش کوچکی از نصایح مردان و زنانِ به ظاهر مؤمن روزگار است که به دلایل مختلف می خواهند سنگین و رنگین و متین باشند
شک نکنید که بخش مهمی از زندگی ما برای محبوب واقع شدن نزد دیگران است تظاهر به خوب بودن و مؤمن بودن و درستکار بودن، طعم شیرین زندگی را از ما سلب کرده است نمی دانم چه سری است که می خواهیم به همه وانمود و اعلام کنیم ایهاالناس مرا ببینید چقدر آدم خوبی هستم!
دوری از شوخی و مزاح و وانمود کردن به سنگینی و وقار نزد روحانیون بیش از دیگر اقشار است گاهی می گوییم اگر خدای نکرده آیت الله قرائتی فوت کنند کدام روحانی می تواند راه ایشان را به این گستردگی ادامه دهد؟
البته خنداندنِ آدم ها کار آسانی نیست و از عهده هر نا واردی بر نمی آید به قول آیت الله قرائتی که فرمود: همسرم می‌گوید اگر من بتوانم مردم را بگریانم و آیت الله صدیقی بتواند مردم را بخنداند امام زمان ظهور می‌کند ایشان در ادامه می فرمایند: در آینده قصد دارم سایتی برای خنده درست کنم...
ادامه دارد