سخنِ بیهوده و بی فایده(3)

انتقاد مشفقانه و منصفانه
چرا در باره ی نوشته های بی فایده نمی نویسی؟
چندی پیش یک دوستِ مشفق حرف مناسب و درخوری زد گفت: تو هر روز می نویسی و نوشته ات را در معرض نگاه دیگران قرار می دهی آیا می دانی که کسی مکتوبت را نمی خواند؟گفتم نه به این شدت که تو می گویی ولی می دانم آن طور که انتظار داشتم مورد استقبال قرار نمی گیرد دلیلش شاید تکرار مکررات باشد اما به یک چیز رسیدم اینکه مطالبی که با طعم طنز می نویسم بسیار مورد توجه قرار می گیرد ولی آنچه مرا شگفت زده می کند شعر دوستی مردم است که جدای از هولایتی ها در جاهای دیگر هم طرفدران خاص خود را دارد در جایی و از کسانی شنیدم خراسانی ها بی سواد و با سوادشان ولو شعر نگویند ولی طبع شاعرانه دارند همین رویکرد باعث شده بارها مردم بهمن آباد به ویژه قدیمی ترها را با سوادهای بی مدرک بدانم
به دوستم همین ها را گفتم ولی ایشان خیلی قانع نشدند و گفتند باید ببینی دلیل عدم استقبال از نوشته هایت چیست؟ بی درنگ خودش نقاط ضعف را اینگونه شماره کرد
1-روحِ فضای مجازی با طولانی نوشتن سازگار نیست
2-آنچه را می نویسی پیش از تو دیگران می دانند و تو آخرین نفر هستی
3- دو گانه نویس مباش یعنی یا شعر بگو یا مطلب بنویس
دوست شفیقم از روی دلسوزی گفت: پیشنهاد می کنم چندماه نوشته هایت را عمومی مکن و به همان وبلاگ نویسی قناعت کن بگذار مخاطب سراغت را بگیرد اگر دلتنگ شدند دو باره بنویس و اگر نشدند ننویس که عین ثواب است
دوستم در پایان گفت: همانگونه که در باره ی سخن بی فایده نوشتی در باره نوشته های بی فایده ی خودت هم بنویس گفتم ممنونم که انتقادت مشفقانه بود

آنچه گفتی بر دل و جانم نشست
کبر و نخوت را درون من شکست

دوست آن باشد که گوید عیب دوست
گر نگوید، دوست نیست و ریب اوست

می دهد هشدار این لاطائلات
معنی اش بیهوده است و ترهات

یا بده تغییر اساس و ریشه را
یا بکن دور، قالب و اندیشه را

گر که نتوانی، قلم را دور کن
گر توانستی دو باره غور کن

گفتم این باشد همه دارایی ام
فکر و ذکر و هنر و دانایی ام

کن دعا تا بلکه غیر از این شوم
با خود و با دوست مهر آیین شوم

یا دعا کن عاقل و دانا شوم
با درایت باشم و ملا شوم

کن دعا صبری رساند بر شما
تا بخوانید مطلب و شعر مرا