روز قیامت و حق الناس

یک شبی دیدم قیامت را به خواب
روز محشر بود و من در پیچ و تاب

با خودم گفتم نمازها خوانده ام
واجبِ حق را به جا آورده ام

زانکه خوردم لقمه از راه حلال
دور خواهم بود از رنج و ملال

نامه ی اعمال دادند دست راست
همچو دنیا گفتم از لطف خداست

نامه را خواندم با شور و نشاط
ساده و آسان گذشتم از صراط

دیگران بودند در افسوس و آه
از روی پل می فتادند قعر چاه

مردمانی هم بدیدم نیک بخت
لیک بسیاری اسیر و تیره بخت

دیگرانی هم چو من اندر سرور
از غم رنج و محن بودند دور

تا رسیدیم بر در باغ بهشت
دیدم آنجا رویدادی بس شگفت

بر در جنت شدم همچون اسیر
در نگاه دیگران بودم شریر

راه را بر من گرفتند مردمان
تا که بستانند از من حق شان

آن یکی گفتا که غیبت کرده ام
دیگری گفت آبرویش برده ام

یک کسی گفتا زدم بر او زیان
وان یکی گفتا زدم زخم زبان

یک زنی گفت تهمتت نا بود کرد
آبرویم برد و عمرم دود کرد

حق مظلومان گریبانم گرفت
گویی آتش در نیستانم گرفت

نامه ی اعمال پر شد از گناه
روزه و ذکر و نمازم شد تباه

کرده هایم را ستاندن این و آن
من شدم چون مفلس و بیچارگان*

خویش را دیدم در آنجا احتباس
بی اثر بود گریه ها و التماس

من که بودم اهل فردوس برین
جایگاهم شد اسفل سا فلین

کِشته هایم روی سنگ بود باد بُرد
همچو گرگی گوسفندان را بخورد

هر چه با ذکر و نمازم ساختم
در قمار حق خوری ها باختم

قاسم از خواب گران بیدار شو
ترک مستی کن دمی هوشیار شو

حضرت محمد محمد صلی الله علیه و آله و سلم فرمودند:

*مفلس در امت من کسی است که روز قيامت با انبوهی از کار نیک و حسنات و خیرات و نماز و روزه و زکات حاضر می شود ولی چون حق الناس به گردنش هست او را در آتشِ دوزخ می اندازند