آنچه دلم می خواهد

دلم کرده هوای طنز شیرین
کنار دوستانِ حال و دیرین

هزاران نکته دارم بهر گفتن
و دارم نکته ها بهر نوشتن

دلم خواهد نویسم مطلب شاد
کنم شاید دلی را از غم آزاد

بزرگی گفت این پندم بکن گوش
مکن این نکته را هر گز فراموش

لبی را تا توانی خوش بخندان
بدست آور دل و چشمی مگریان

که گر روزی دلی با کین شکستی
بدان پیمان خود با دین شکستی

هزاران یاد بادا نام استاد
که گفتا دور شو از جمعِ اضداد

بگفتا خواهی ار جانت شود شاد
دل همنوع خود کن از غم آزاد

اگر خواهی بمانی شاد و مسرور
ز هر افسرده خاطر خویش کن دور

که دلمُرده تو را دلمرده سازد
دل و جان تو را افسرده سازد

ببند درهای دل را بر روی غم
بکن مسدود راه رنج و ماتم

مکَن بر راه مردم چاله و چاه
بترس از آه و نفرین سحرگاه

که هر کس راه مردم را ببندد
خداوند راه ها بر او ببندد

بلرزانی اگر قلب کسی را
سر راهت گذارد ناکسی را

شدی در زندگی گر با کسی یار
مگو راز دلش در کوی و بازار

خدا داده زبان را بهر گفتار
که باشی با خلایق نیک رفتار

اگر خواهی سرانجامت شود خیر
دلی را شاد و خرم کن ولا غیر

دل مردم کنی از غصه آزاد
خداوند قلب و جانت را کند شاد

مرا با خالق و مردم بود عهد
که گویم و نویسم بهتر از شهد

دلم خواهد لبی خندان ببینم
نخواهم دیده ای گریان ببینم

الهی سفرها پر باشد از نان
دل و جان و جوان ها باد خندان

امیدوارم همیشه شاد باشید
ز هر رنج و غمی آزاد باشید

خداوند کرده از ظالم برائت
مکن کاری کشی فردا خجالت

ظریفی گفت قاسم داده پیمان
که شاد باشد و شادیبخش و خندان