از گذشته چه خبر؟

بار دیگر بار،بر می بندیم و سفر می  کنیم به گذشته ی بهمن آباد،و چرخی می زنیم به مکان هایی که دور هم بودیم و بهانه ای بودند برای درد دل کردن و...

چشمه ی آب روستا؛

آب شرب آوردن از سر چشمه،برای خانم ها محل مناسبی بود برای گفتگو و  درد دل کردن و دور ریختن غم و غصه ها و حتی آشتی های خانم ها.

حمامِ عمومی؛

علاوه بر دیدار، جایی بود برای نزدیک شدن دل ها به خصوص این که به نشانه ی دوستی یک طاس(طشت) آب روی سر بزرگترمان می ریختیم،

درِبِ قلعه و سر کوچه ها؛

محل دیدار مردان، در میدان ها و زنان سر کوچه ها،

رختشویی در سرِ آب،

تعارف های زنانه برای پیدا کردن دختر مورد علاقه در این مکان ها رقم می خورد،دختر خانم ها هم بی کار نمی نشستند از این رو،کسی که می خواست،مورد توجه آقا پسری قرار بگیرد با مادر او مهربانی می کرد و  رخت های او را آب می کشید و صابونش را تعارف می کرد،در این حالت،دیگر زن ها زیر چشمی نگاه می کردند و پوزخند می زدند یعنی...بله.

شب نشینی ها؛

شب نشینی ها گل سر سبد دور همی را تشکیل می داد در پذیرایی ها چایی و خرما و کشمش و در فصل خودش زردک(هویچ)خورون هم نقش داشت،(به دیگر پذیرایی ها اشاره نمی کنم) 

جاهایی که محل دیدار بود؛حمام قدیم بهمن آباد، سرِ کوچه ها و درِ قلعه ها، هنگامِ آب آوردن ازچشمه و رفتن به صحرا مکان هایی بودند برای تجدید دیدار زنان و مردان و حتی کودکان،افزون بر این هر شبِ جمعه زن و مرد و کوچک و بزرگ،حتی از روستاهای اطراف به مزار می رفتند زیارت می کردند و پس از خواندنِ فاتحه و خیرات برای اهل قبور،سبکبال و آسوده خاطر به خانه بر می گشتند همه چیز آرام و خوب پیش می رفت تا اینکه به اصطلاح درس خواندیم و شهری و مدرن و امروزی شدیم،زندگی جدید و  تقلیدی روح زندگی اصیل را از ما گرفت، از وقتی مدرن و امروزی شدیم خیلی چیزها را از دست دادیم،  حتی نانِ تشکیل شده از محصول و دسترنج  خودمان را نادیده گرفتیم و در عوض نانوایی درست کردیم تا ادای شهری ها را در آورده باشیم!پختن نان در تنور برای خانم ها گرچه دشوار بود ولی مزایایی هم داشت،یاد بوی نان تازه به خیر.

مردم روستا و بالا بودن چربی خون؟

ارتباطِ بالا رفتن چربی خونِ کشاورز امروز با ماشینی کردن کشاورزی ارتباط مستقیم دارد زیرا بجای اینکه ما تلاش کنیم و بیل بزنیم این تراکتوراست که به جای ما کار می کند و ما به تماشایش می نشینیم در این باره سخن بسیار است که جای گفتن نیست.

بازهم گفتگو و گفتگو؛

بیاییم برای رضای خدا و حرمت نهادن به گفتگو و برای بهتر و بیشتردیدنِ یکدیگر حد اقل در مهمانی ها و شب نشینی ها گوشی های همراهمان را خاموش کنیم و در عوض با نگاه چهره به چهره و با تبسم و مهربانی باهم خوب سخن بگوییم و سخن های نکو بشنویم یادمان باشد ادب آداب دارد.