راه را باز نماييد محرم آمد / دم بگيريد که هنگامه ي ماتم آمد(1)

محرم آمد و آرام آرام به عاشورا نزدیک می شویم این روزها زمینِ کربلا که از نام حسین به نام و نوا رسیده خجالت زده است.به عاشورا نزدیک می شویم وخورشید رنگ می بازد و یا خود را به پشت کوهها می کشد شط فرات نیز  روزهای سختی را می گذراندمگر در کربلاچه اتفاقی افتاده که مسیر تاریخ را دگر گون نموده است؟آری کربلا دانشگاهی است بزرگ به وسعتی بی انتها، و شرکت در کلاس این دانشگاه برای همه ی دوره ی سنی و برای عموم از هر جنس و ملیت وقومیتی اعم از،زن ومرد و پیر و جوان آزاد است هر روز و در هر زمانی دانشگاه کربلا دانشجو می پذیرد و حسین آمده است تادر این دانشگاه به همه آزادگان، درسی فراموش نشدنی بدهد گرچه شرکت د ر این کلاس برای همگان آزاد است ولی آزمون سختی را به همراه دارد آزمونی که کمترین آن افتادن سرها وبریده شدن دستهاست،حسین پیام خویش را رنگین می نماید آنهم به رنگی سُرخ،رنگ خون، رنگ خون.اینک دو گروه در کربلا اردو زده اند یکسو ارتش عمر سعد که از کوفه آمده است،دیگر سو حسین (ع)و همراهانش.دوسپاه رو در روی هم قرار گرفته اند ولی نا برابر از همه حیث و همه جهت،با دو هدف کاملا"جدا ازهم.امام فرصت را غنیمت می شمرد و به سپاهیان ابن زیاد که برای بهره بردن از ثواب بیشتر از راههای دور و نزدیک خود را به کربلا رسانده اند و باغسل وشعار توحیدکمر به قتلش بسته اند می فرماید:اکنون بنگرید من کیستم؟ آنگاه وجدان خویش را به زیر تازیانه ی سر زنش بکشید و ببینید آیا کشتن من و هتک حرمت من برایتان شایسته است؟ مگر من پسر دختر پیامبر شما نیستم؟ ومگر پدرم جانشین و پسر عموی پیامبر و اولین گرونده به اونیست؟ مگر حمزه ،سالار شهیدان ،عموی پدرم نیست؟ مگر...............