از هر دری سخنی (31)

زندگی زیباست چشمی باز کن

آنگاه که دم و بازدم ها بر اسب سرکشِ نا امیدی سوار شوند زندگی و زنده بودن معنای خود را از دست می دهند و شیرینی  در کاممان تلخ می شوند و رفته رفته خود را مرده می پنداریم تا جایی که می گوییم: زندگی قصه تلخیست که از آغازش / بس که آزرده شدم ، چشم به پایان دارم.

به قول امیلی برونته؛تا آن هنگام که شب ها بر برگ ها شبنم می نشانند و آفتاب، چهره ی صبح را زرین می کند جای نومیدی نیست.

هرچند که سیل اشک برگونه ها روان شود باز جایی برای لبخند وجود دارد زیرا  زندگی جاری است.

به زمین نگاه کنیم که بعد از مرگ و خزان و یا خواب زمستانی و عریان شدنِ درختان، با فراموش کردنِ سختی های گذشته،دوباره با  امید و شور  و شعف و شادی  زندگی از سر می گیرند و جامه ی نو بر تن می کنند.

باید از زمستان بیاموزیم که غصه هایش را با ریزش برف و باران فرو می بارد.

سر خوش نبودن نمی تواند دلیل نومیدی باشد هرکس می تواند بر  توکل و تفکر تلاش، چشم به رحمت پروردگار  بدوزد و امیدوارانه نفس بکشد.

هیچکس از فردای خود خبر ندارد چه می گویم؟ از لحظه ی خود هم بی خبر است از کجا که درهایی به رویت گشوده شود که تو حتی دمی به آن فکر نکرده بودی؟ مگر نه این که همه موجودات روی زمین چه حلال گوشت چه حرام گوشت عائله پروردگار هستیم؟پس اطمینان داشته باشیم او رزق و روزی ما را تأمین می کند شرط برکت در مال و عمر و سلامتی و آرامش درون  و تبدیل نشدن نعمت ها به نقمت ها در مرز خود راه رفتن و تقوای الهی پیشه کردن است...

ادامه دارد