از هر دری سخنی (30)

چشمِت روشِن، چرُغِ دِلِت روشِن...

 برای دیدن نور بیشتر باید اطرافمان را تاریک کنیم.

چه کسی است که نداند قرار گرفتن  درتاریکی موجبِ دیدنِ  روشنایی بیشتر می شود؟

 آنکه  می خواهد در دلش نور بتابد و به عبارتی نورانی شود باید دنیای خود ساخته اش را تاریک کند

شعاع نور را دیده ای به خصوص  وقتی جرقه ای در تاریکی زده می شود؟

زندگی چنین است هر چه زرق و برق دنیایمان بیشتر نور افشانی کند چهره مان تیره و قلب مان کِدِر و تاریک تر  می شود و جرقه ها هم در روشنایی دنیایمان نوری ندارند ولی اگر بر بلندای انسانیت قامت راست کنیم و به نور و  زرق و برق ها  همواره چشم ندوزیم دنیای واقعی را با همه ی خوبی هایش خواهیم دید بی آنکه  چشم مان را به مصنوعات عادت دهیم و وابسته و کم سو کنیم.

دلیل اصلی دوری و بی خبری،تاریک شدن دل هاست باید پیش از آن که به فکر  روشنایی اطرافمان و حتی خانه مسکونی مان باشیم برای روشنای دل مان کاری بکنیم .

روشن شدن دل در دنیا به روشن شدن دل در آخرت ارتباط مستقیم دارد مگر نه این که پیش از رفتن به سرای آخرت باید شمعی بیفروزیم تا در تاریکی نمانیم؟فتیله و سوخت آن شمع از دل دنیایمان تأمین می شود با این رویکرد نباید  لهو و لعب(بازی و سرگرمی و مشغول شدنِ توأم با غفلت که هیچ هدف عقلانی ندارد) مانع و حائل و حجاب نور در دل شوند

در گذشته که حرف ها و نگاه ها و لبخندها و تعارف ها و سلام ها حقیقی بود و از زندگی مجازی خبری نبود در بهمن آبادِ ما  وقتی عزیزی از سفر می آمد به او می گفتند:چَشمِت روشِن، وی در جواب می گفت: چرُغِ دِلِت روشِن...

ادامه دارد