شعر با گویش خراسانی

خراسانی ها اغلب،با شعرهای مرحوم خدیوی انس و الفت ویزه ای داشتند و شاید اکنون نیز داشته باشند.شعر خوانی مرحوم خدیوی با لهجه ی شیرین مشهدی و به طور کل خراسانی را در بعضی مجالس  و محافل  و رادیو و تلویزیون خیلی ها به یاد دارند.

کتاب آداب و رسوم مردم خراسان،گوهر خنده و دیگر کتاب های ایشان گرچه در کتاب فروشی ها کمتر دیده می شوند ولی قدیمی ترها این گونه اشعار و سرایندگان خراسانی را از خاطر نمی برند.شعر مش رجب یکی از شعر های خوب مرحوم خدیوی است که باهم می خوانیم.

مَش رِجَب مُگُفت مو اصلا" زن اخمو نموخام

اگِرَم بُخام ایجور حسود و پُر رو نمــــــــــوخام

زن خوبَه که کِلَه کوشتی بِرَه مثل یـــک پلنگ

نه بِتَرسَه از موشَه، بُزدل و تِرسو نموخـــــام

زلف و گیسوش خوبَه خِرمَن بِشَه مِثل پَر قو

زلف او وِز وِزیَه، مو سیخِ جارو نموخـــــــــــام

خالِ پوشتِ لب خدایی بِشَه خیلی مقبولَه

از او قلابِیَه و مو خالِ هندو نموخــــــــــــــام

زنِ مو وِقتَه به پورُ چانگی مُفتَه، چی بُگُم؟

مِگَه فیل حریفشَه، وِر وِرَه جادو نموخـــــــام

صورت زن خوبَه مثلِ گـــــــــــــــــــل نوبهار بِشَه

مو زن پور پَت پشمالوی پُر مـــــــــــو نموخام

ابرو وار با تیغ زِدَه به جاش کشیده با مـــــــداد

دُمبِ موشی جون تو، اوساختی ابرو نموخام

دلبر اَدَم اِگَــــــــــــــــر سیب بِشَه یا هلو بِشَه

خوبَه امــــــــــــــــا مو یکی لِواشِ آلو نموخام

زن اِگَه بی فک و فـــــامیل بِشَه خیلی بهتَرَه

مثل قومای او مو،یَک گِلَه اردو نموخــــــــــام

وَقتِه ای پیغوماشه ازو رسوندِم بـــــــــه زَنِش

گفت بِزِش بِگِن بَسَه، مویَم دِگَه شو نموخام

                                                                 مرحوم میرخدیوی