در اندیشه ی فردایی بهتر در جهتِ زیان کمتر

چه روزهایی که می آیند و می روند و من فقط به تماشایشان می نشینم، روزها در یک چشم بر هم زدن و شب ها نیز، تمام می شوند و از این همه فقط تیک تیک صدای عقربه ی ساعت را می شنوم و دیگر هیچ.

دخل و خرجم(گفتار و کردارم) با هم نمی خوانند وقتی به حساب می نشینم مغز استخوانم درد را فریاد می کشد.کاش تابوت را دو نفره می ساختند تا هرکس را با آرزوهایش در آن می گذاشتند چه می گویم؟آرزوی انسان را با تابوت چه کار؟ کاش فرصتی دهند تا سلام ها و دعا ها و مهربانی های نکرده ام را قضا کنم کاش می شد آفتاب مهربانی را بر بام همسایه ام ببینم کاش،کاش، کاش آدم می شدم.

وای چه زشت است که ابلیس نیز در بدر به دنبال آدم می گردد تا سجده اش کند،او می  نالد از  پیدا نشدنِ آدم ،کجاست میوه ی ممنوعه،تا همه ی آن را بخورم، شاید با خوردنش آدم شدم. امشب قلم نیز بی تابی می کند، دستم نای نوشتن ندارد و یا خود را به بیراهه می زند، شاید هم قلم دلی پر درد را تجربه می کند.صحبت از ضرر و زیان است آن هم ،نه از سود بلکه از سرمایه،عمر را می گویم که سرمایه اصلی من و توست داستان زندگی من مثل داستان مرد یخ فروشی است که به او گفتند فروختی؟ گفت:نخریدند تمام شد به هرحال هرکس در این آفتاب تموز، ‌عمر و جوانی اش چون یخ، در مقابل چشم‌هایش آب می شود، سرمایه‌ را با چیزهای بی مقدار سودا کردن نیز خسران و آب شدن یخ است،سوره والعصر  تمامى معارف قرآنى و مقاصد مختلف آن را در كوتاه‏ترين بيان خلاصه كرده،در این سوره سخن از زیانکار بودن همه انسان‌ها به میان می‌آید، و فقط یک گروه  که دارای؛

ایمان

عمل صالح

سفارش یکدیگر به حق

سفارش یکدیگر به صبر هستند را استثنا کرده و زیانکار نمی‌داند.و آن هایی که در این چاچوب زندگی نمی کنند،در واقع زندگانی نمی کنند و هرگز

دخل و خرجشان با هم نمی خواند این جماعت،نه تنها از سود بلکه از مایه و سرمایه زیان می کنند.

 و ...وَالْعَصْرِ  إِنَّ الإنْسَانَ لَفِی خُسْرٍ ...