از هر دری سخنی (34)

شخص نا امیدی و مأیوس تمام روزنه ها را مسدود و همه ی راه ها را تاریک و بسته می انگارد نا امیدی چون مرض خوره است که بی وقفه از همه ی توانایی های فردِ نومید می کاهد و روزی چندین بار او را می میراند.

به گذشته اندیشیدن نه تنها دردی را دوا نمی کند که به دردها می افزاید مگر اینکه انسان از بُعد دینی و کاستی های عبادی و اخلاقی به گذشته اش فکر کند و در پی جبرانِ ندانم کاری هایش بر آید.

در حدیثی پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله می فرماید مؤمن همیشه بین دو ترس قرار دارد: ترس از گذشته و ترس از آینده. از گذشته اش می ترسد برای اینکه نمی داند آیا به وظایفش در گذشته به درستی عمل کرده و خداوند گناهان او را بخشوده است؟ از آینده اش می ترسد زیرا نمی داند که چه سرنوشتی خواهد داشت، آیا عاقبت به خیر می شود و از دنیا باایمان و پاک می رود، یا بی ایمان و ناپاک؟

سر چشمه ی ترس از آینده و فکر کردن به گذشته اگر برای ساختن و خودسازی باشد انسان را به سوی پیشرفت سوق می دهد ولی اگر جنبه ی غیر دینی و مقایسه و همچشمی با این و آن داشته باشد تباهی در پی دارد!

بی تردید خداوند متعال،نعمت های فراوان و ارزشمندی به انسان عطا فرموده ، عقل یکی از آن هاست.

با همه ی این ها امید به رحمتِ خدا  و توکل بر او شاه کلید شاد زیستن و خوب بودن است البته اگر با تفکر و تلاش باشد...

ادامه دارد