ما و کودکان و جوانان و فضای گسترده مجازی(2)

دل پری از زندگی امروزه داشت به همین دلیل،گاه گاهی ما را به گذشته می برد و برایمان از شب نشینی ها و دور همی ها و  سعدی و حافظ خوانی ها و کتاب های امیر ارسلان و حسین کرد شبستری و قصص الانبياء ( داستانهاي پيغامبران )و...می گفت...
امروز با صدای گرفته و ناراحت گفت:خانواده ها اختلال ارتباطی دارند واین اختلال رو به افزایش است
پرسیدم؛اختلال ارتباطی چیست؟
گفت؛یعنی این که در خانواده ارتباط عاطفی وجود ندارد.
پرسیدم: ارتباط عاطفی وجود ندارد یعنی چه؟
گفت:یعنی این که میزان گفتگوها در خانواده ها کاهش یافته است
پرسیدم؛یعنی باید در روز چند گرم چند کیلو یا چند وجب یا چند ساعت حرف بزنند که نمی زنند؟
خندید و گفت؛میزان گفت و گو در خانواده از 2 ساعت در 10 سال پیش به 20 دقیقه رسیده و همچنین تعداد کلماتی که بین یک خانواده چهار نفره ایرانی رد و بدل می شود از 1500 کلمه به کمتر از 500 کلمه کاهش یافته است.
گفتم: شما شعری را که در قدیم ورد زبان ها بود شنیده اید که می گفت:من و تو با همیم اما دلامون خیلی دوره؟ و یا می گفتن؛چشمت به من و دلت جای دگر است؟
گفت:بله اکنون به همان نقطه رسیده ایم زیرا شاهدیم اعضای خانواده با اینکه به ظاهر در کنار هم هستند ولی در باطن از طریق شبکه های اجتماعی با هم ارتباط بر قرار می کنند و در واقع باهم ولی تنهای تنها هستند.
گفتم؛بنده مثل همیشه موافق چنین دیدگاهی نیستم زیرا خانواده ی ایرانی در جنگ و جدل ها و دعواهای زن و شوهری 100 هزار کلمه را در کمترین زمان ممکن بیان می کنند که بسیاری از آن حرف ها قابل گفتن و نوشتن نیست!
خانواده های ایرانی در استفاده کردن از گوشی همراه سر آمد مردم جهان هستند.
یادتان هست قبل از این که موبایل به خانه ها ورود کند وقتی جایی می رفتیم از ما می پرسیدند همراه دارید می گفتیم؛ بله، خانواده (همسر بچه ها و یا پدر و مادر) با ما هستند؟  ولی الآن وقتی جایی می رویم از ما می پرسند همراه دارید بی درنگ موبایل مان را به عنوان همراهمان نشان می دهیم این یعنی چی؟...
ادامه دارد