غزلی که ملاحظه می فرمایید روز آدینه 5 خرداد 96 فی البداهه در یکی از بوستان های تهران سروده شد.

خواستم در کودکی ملا شوم اما نشد                  نردبان علم را بالا روم اما نشد

خواستم عالِم شوم دانا شوم اما نشد                   کور بودم خواستم بینا شوم اما نشد

خواستم در کارها عادل شوم اما نشد                    درمیان دوستان قابل شوم اما نشد

خواستم در زندگی قانع شوم اما نشد                   نفس،این اماره را مانع شوم اما نشد

خواستم درخلوت خود با خدا حرفی زنم                       خلوتم پر بود از غیر خدا اما نشد

خواستم دستم رسد روزی به سوی آسمان            رازهای سینه را افشاکنم اما نشد

خواستم دوری کنم از مردمان بی خرد                   تانشینم در کنار عالمان اما نشد

خواستم با ریسمانی تا خدا بالا روم                      آرزوهایم بَرم به کائنات اما نشد

خواستم پیمانه ای شاید کنم تقسیم عدل            تا دهم هرکس به سهمش آنچه هست اما نشد

خواستم باشم میان اهل خود نیکو خصال              تا بماند نام نیکویم بجا اما نشد

خواستم ملا شوم ملا شدن آسان ولی                  آرزویم بود تا آدم شوم اما نشد.

خواستم در کشتزار خود بپاشم دانه ای                تا از آن کشته بر آرم خرمنی اما نشد

خواستم دستم رسانم سوی دستِ بی نیاز           چون که دستم بود سوی این و آن اما نشد

خواستم با معرفت یک لحظه تکبیرش کنم             داشت قاسم جامه ی ریب و ریا امانشد

خواستم این جامه ی ریب و ریا را بر کنَم              چون بُدَم خالی ز تقوای درون اما نشد

خواستم گویم نی ام نومید از لطف خدای             گفت نومید است شیطان هرچه گفت اما نشد.

خواستم شعری بگویم تا بماند یادگار                 چون ندانم معنی و افعال شعر اما نشد.

کانال تلگرام بهمن آبادخبر اینجا 

https://t.me/BahmanAbad_khabar

 تهران 5/3/96