آرزوهای میرزا حسن (1)

میرزا حسن آدم دل زنده است میرزا جدی ترین حرف هایش را در قالب طنز بیان می کند شهد و شیرینیِ حرف های حساب شده ی میرزا چنان لذتی را به کاممان می ریزد که آدم در می ماند و از خود می پرسد؛آیا میرزا واقعا" سواد خواندن و نوشتن نمی داند؟
از آنجا که با سواد و بی سواد بودن میرزا ارتباطی به بنده ندارد و مهم کلمات قصار و پند آموز ایشان است هر روز پس از فتح کلام و سلام بی درنگ پرسش نویی را آغاز می کنم مانند امروز که وارد حوزه شخصی ایشان شدم و از آرزوهای میزا حسن آقا پرسیدم.
میرزا دستی بر ریش های سفیدش کشید و گفت: از کسی پرسیدند: دلت چه خواهد؟گفت: آنکه دلم هیچ نخواهد
من در همه ی دوره های عمرم از دلم خواهش کرده ام پرورش دهنده آرزوهای دست نیافتنی نباشد گاهی برای دلم حکایت کسانی را نقل می کنم که آرزوهایشان را با خودشان به گور بردند حتی برای متقاعد کردن دلم به محل دفن مردگان می رویم و به او می گویم؛ ای دل نازنین! اینجا آرامگاه آرزو بر دل ماندگان است این خانه های کوچک پر است از آرزوهایی که هر گز حاصل نشد.
از عمو میرزا پرسیدم: از نظر شما داشتن آرزو خوب نیست
میرزا سر تکان داد و گفت:اگر طلب و اشتیاق و خواسته و آرزو و امید نباشد که انسان جنازه ای بیش نیست ولی با این حال هر آرزویی نمی تواند خوب باشد
بسیاری از آرزوها ملال آورند و آرزو کنندگان را زود هنگام به گور می فرستند
آرزوهایی خوب هستند که سلامت و پیشرفتِ خود و افراد جامعه را در پی داشته باشد
آرزویی خوب است که انسان را به تلاش وا دارد
آرزویی خوب است که آرزو کننده را گرفتار خود مشغولی نکند
آرزو خوب است که مرا وادار به کاشتن نهال کند
آرزوی خوب این است که تلنگری برای آینده نگری باشد.

گم شدم در گیر و دار آرزو های خودم
تا به تنهایی رسیدم باز با پای خودم...