سلام بر اربعین

وقت سفر رسیده و هنگام اربعین
گویی شدست کرببلا روز واپسین

پیاده روی به یاد اسیران کربلا
لبیک و همرهی است به آن نور هل اتا

زینب به کربلا همه چیز را جمیل دید
در آزمونِ عشق رضای خلیل دید

با زینب همنوا شدن و هم صدا شدن
لبیک گفتن است برای فدا شدن

اما چه گویم از سفر و ظلم شامیان
از آن همه ستم و جفای حرامیان

آری رویم پیاده ولی این و آن کجا
آن رنج ها و ترفیهِ ی حال ما کجا

این ره که می رویم کجا راه شام کجا
حرمت کجا و سر زنش اشقیا کجا

پای پیاده رفتنِ سبطِ نبی کجا
وین مرکب زمین و هوایی ما کجا

بر اشتر برهنه سوار، طفل بی گناه
با تازیانه های دشمنِ غدار روسیاه

آن راه دور و تشنگی و خستگی کجا
این راه صاف و موکب و آسودگی کجا

آن ظلم و پا برهنگی کودکان کجا
این شوق راه تا نجف و کربلا کجا

بد بخت آنکه دید اسیران به راه شام
از دیدنِ اسارتشان بود شادکام

اف بر کسی که سنگ بلا زد به قافله
کو شرم نداشت ز زینب و رخسار فاطمه

شیعه مدام گفته که لبیک یا حسین
یعنی هزار جان به فدای تو یا حسین

با آنکه اربعین حسین بی کرانه است
راهش نجاتبخش و چراغ هدایت است

دارای شرط هست زیارت شود قبول
از شرط و شرع و عقل نباید کرد عدول

قاسم برفت قافله تو رفته ای بخواب؟
اندک زمان نمانده به هنگام انتخاب