اگر نقاب ها بر داشته شوند(2)

«اگر خدا عیب هایتان را نمی‌پوشاند به قدری با هم بد بودید كه همدیگر را دفن نمی‌كردید»
چقدر برای رضای دیگران زندگی می کنیم؟
بی شک آدم ها دوست دارند دیده شوند و محبوب دیگران باشند انسان از سر زنش این و آن و حتی انتقاد بیزار و گریزان است و تحسین را دوست دارد اگر می نویسد دوست دارد نوشته اش را بخوانند
اگر صدای خوبی دارد دوست دارد صدایش را بشنود
اگر هنری دارد دوست دارد هنرنمایی اش را ببینند
انسان سعی می کند بیش از دانسته ها و داشته هایش مورد تحسین قرار گیرد به همین دلیل اگر کم سواد است می خواهد چنان بگوید و بنویسد که خودش را با سوادتر جلوه دهد ولی در خصوص نقاب داشتن چون خیلی ها نمی نخواهند مردم چهره واقعی شان را ببینند نا گزیر در پس نقاب قایم می شوند
مردم در جامعه نکاتی را با وسواس رعایت می کنند که فرصت خوب و راحت زندگی کردن را از خود و خانواده شان می گیرند این افراد گوششان به دهان مردم است که مردم چه می گویند؟
نقاب می زنیم که مردم ما را آنگونه که فکر می کنیم و هستیم نشناسند چون می دانیم اگر از درون مان آگاه شوند با ما معاشرت نمی کنند در این زمینه عبدالعظیم حسنی روایتی از امام جواد(ع) و ایشان از پدرانشان و آن‌حضرات از امام علی(ع) نقل می‌کند که حضرتشان فرمود: اگر شما مردم به رازهای یکدیگر آگاه می‌شدید، همدیگر را به خاک نمی‌سپردید یعنی بعد از آگاهی از اسرار هم، آن‌قدر از یکدیگر بیزار و متنفّر می‌شدید که حتی جنازه یک دیگر را به خاک نمی‌سپردید...
ادامه دارد