یاد بادا ماه مهر و مدرسه

نام و بوی مهر دلم را شاد کرد
همچو مرغی از قفس آزاد کرد

ماه مهر و ماه شادی و سرور
ماه عشق و عاشقی و علم و نور

ماه مهر آمد دلم پرواز کرد
راز چند ده ساله را ابراز کرد

باز میل شــــاعـــــری کـــرده دلــم
یـــاد وقـــت کـــودکــی کـــــرده دلـــم

یاد آن روزی کــــه رفــتـم مــــدرســه
فـارغ از درس و حـسـاب و هـنـدسـه

یــــاد صـبحگـاهـی و قــــــرآن و دعــــا
یـــاد مــیــز و نـیـمـکت و تـخـته سـیا

یــــاد دوسـتـی هـــای خــوب بچه ها
یـــاد درس آب و «آی» بـــــی کـــــلا

درس اول گـــفـت اســـــتــادم «الف»
داد یـــک ســرمشق از حـرف «الف»

یــــاد آن درسـی کــه گـفت آمــوزگـار
مــانـــده در ذهـنم هــمیشه یــادگار

یــــاد آن روزی کـــه بـــر تـخته سـیـاه
مـــشـق مـــان دادند «آی» بـــا کــلاه

آن کـُـــلـَـه روز دگـــر بـــرداشـــتـنـد
نـــام او را بــــی کــــلا بــگـذاشـتـنـد

در شگفت مـاندم که راز کار چیست
ریـــشـه و معنای این افـکـار کیست؟

پـیش چـشم مـا سـری شـد بی کلاه
یــــک ســـر دیـگـر چــرا شــد بـا کلاه؟

یــک کـسی آن جــا کُـلَه بــردار بــود
دیــــگــری آن جــــا کـُـلـَه بـگـذار بـــود

در دلـم گـفتم که این نا داوری اسـت
راز ایــــن بــــردار و آن بـگـذار چـیست

بــعــدهـا، وقــتـی شدم مـرد و جوان
مـــعـنی آن «آ» بـــرایــم شــد عـیـان

چــــون کــه می دیدم نهان و آشکار
مــال ایـن و آن خورند بی ننگ و عار

آن کـــــه بـــردارد کــلاه مـــــردمـــــان
مــی خــورد مـــال یتیمان بی گــمان

رزق هـــر مخـلوق، در نــزد خـداست
قــطـع روزی کــــار زشـت و نـارواست

مــال مـظلومــان بــه نـاحق می برند
هــمچــو زالو خون مردم می مَـکـَند

آن کـــه بـیت الـمـال غــارت مـی کند
در زمـــیـن، شَــّـر و خــباثت مـی کند

قــــاضـی عـــادل بـود ایـن جـا بـه کـار
تــــا بَــرَد ایــن مــفـسدین بــالای دار

رشــــوه گـیـران یک به یک زنـدان کند
از مــنـاصـب عزل و بی سامان کـند

گــــر شـــــود حـــق و عــدالــت بـرقـرار
مـــفـسدان زنـــدان رونـــد یـا روی دار

باز مـــی گــــــردم بــــه یــــاد کــودکـی
لـــحــظـه هــای بــا صــفـای زنـدگی

قـــــلــب هــایـــی داشــتیم مــثـل بلور
بـــود از هــــر کــیـنه و کـیدی به دور

روزهــــــا رفــتـنـد یــا مـــا رفـــتــه ایـم؟
خـــسته انـد ایام یا ما خسته ایم؟

یاد جمع ســر خـــــوش مــــا بــچــه ها
خـــاک بــازی کـردن انـدر کـوچه ها

یاد بادا نام آن آموزگار
کو مرا آموخت رسم روزگار

یاد بادا جمع خوب دوستان
کو همه بودند چو گل در بوستان

یاد بادا درس خواندن در سویز
وانهمه دوستان نیکو و عزیز

یاد روزهایی که در بهمن آباد
درس می خواندیم عصر و بامداد

نام نیکوی معلم یاد باد
جانش از هر غصه ای آزاد باد

هـــرچـــه بــودی، کودکی یادت به خـیر
روزهای سـرخوشی، یـادت به خیر

قاسم هر بار گفت آیِ با کلا
یاد کرد از هر سری شد بی کلا