چرا با شوخی و مزاح بیگانه ایم؟(3)

مردم انسانِ خنده رو خوشرو ،خوشگو و خوشخو را بر صدر می نشانند و از آدمِ تُرشرو و بد خو و بدگو و اخمو روی بر می گردانند
نا گفته نماند گریه نیز بر هر درد بی درمان دواست. چشم گریان چشمه ی فیض خداست.
به این شعر اشاره شد تا برخی گمان نکنند همیشه و همه جا باید خندید و به عبارتی گریه اَه اَه است و خنده به به،نه هر گز چنین نیست علم امروز ثابت کرده همان طور كه خنده فواید زیادی برای بدن دارد كه می توان از آنها به پایین آوردن فشار خون افزایش قدرت ایمنی بدن و بهبود حالت روحی اشاره كرد گریه ی بجا نیز خاصیت های بالاتری دارد به ویژه گریه و اشک های خلوت کنندگان با خدا و رَوندگان و سالکان راه، در دل شب که هیچکس نمی تواند ثواب و خاصیت چنین اشک هایی را بر شمارد منظور ما این است که هر چیز به جای خویش نیکوست.
دو سال پیش یکی از آقایان روحانی در پایان نماز عید فطر،به جای تبریک و سخن گفتن از جشن و معنای فطرت و اهمیت عید فطر، روضه ی جانسوز می خواند و در ادامه می فرماید ما چطور می توانیم از عید و جشن سخن بگوییم وقتی تیر سه شعبه گلوی نازک علی اصغر و...ایشان از اینکه موفق شده اند کلی اشک از پیران روستا بگیرند خوشحال به خانه بر می گردند. تو خود حدیث مفصل بخوان از این روضه و گریه ی بی جا
نوشته ی پیش رو نگاهش به شوخی های بجاست البته آدم های سنگین و رنگین و بهانه های شبهِ مؤمنانه از قدیم بوده شما از نظر و بهانه ی عمربن خطاب و قضاوت نادرست او در باره حضرت علی علیه السلام با خبرید که آن همه مقام علمى و تقوا و زهد و پارسایى و شجاعت و تدبیر و هزاران محاسن نا شناخته حضرت را به هنگام انتخاب شوراى شش نفرى نا دیده می گیرد و می گوید: اگر شوخ طبع نبودی تو برای خلافت از همه شایسته ترى و...
ادامه دارد