شباهت های مراسم عزا و عروسی!

از دوران کودکی بارها و بارها در باره ی مراسم عزا شنیده ایم و بعدها خوانده ایم که مستحب است پس از دفن میت تا سه روز براى اهل خانه میت غذا بفرستند و غذا خوردن نزد آنان و در منزلشان مکروه است
ولی شوربختانه رسم بسیار بدی که بین مردم رایج شده پذیرایی خانواده ی داغدیده از مردم است در حالى که سنت پیامبر صلى الله علیه و آله و سلم این بوده است که براى خانواده داغ دیده غذا ببرند.
براساس سنت پیامبر، اگر حتی صاحبان عزا دیگران را برای غذا خوردن در خانه متوفی دعوت کنند شایسته نیست بروند زیرا غذا خوردن نزد اهل مصیبت و در منزلشان از اعمال مردم قبل از ظهور اسلام و دوره جاهلیت بوده است.
شباهت های مراسم عزا و عروسی؛
برای شب و روز جمعه و یا بین هفته هر کس متناسب با مراسمی که در پیش دارد (عروسی و یا عزا) برنامه ریزی می کند دسته ای به دنبال تالار هستند تا مراسم عروس و داماد را آبرومندانه بر گزار کنند و جمعی هم به فکر مراسم در گذشت عزیزشان در مسجد و تالار هستند هر دو می خواهند سنگ تمام بگذارند
در مراسم عزا و عروسی بر پا کنندگان مراسم می خواهند ادای دین کنند یکی برای اولاد تازه داماد یا تازه عروسش و یکی برای عزیز از دست رفته اش
برای هر دو مراسم دسته های گل می آورند
برای هر دو مراسم میزبان دم در می ایستد و به میهمانان خوش آمد می گویند
هر دو مراسم لباس خاص خود را دارند
برای هر دو مراسم سفره می گسترند و مهمانان را به خوردن می خوانند
برای هر دو مراسم جمع فامیل ها گرد هم می آیند و از همه جا غیر از مراسم سخن می گویند!
برای هر دو مراسم مهمانان وقت می گذارند
درهر دو مراسم اشک نزدیکان درجه یک جاری می شود(اشک شوق وماتم)
برای هر دو مراسم مرکب آماده می کنند و گل می زنند
بر قامتِ هر سه عزیز (عروس و داماد و میت) جامه ی نو می پوشند
هر دو را با احترام به خانه ی نو می برند این یکی تکبیر و تهلیل و آن یکی را با بوق و سُرنا
پس از مراسم و سپردن شان به خانه عیش و ابدی،اصل کاری ها(عروس و داماد و میت) مردم را تنها می گذارند می روند پیِ کارشان
برای هر دو مراسم شرکت کنندگان می خورند و از نحوه پذیرایی و نوع غذا هزار و یک ایراد می گیرند (خوب بود ولی شور بود،بی نمک بود،اصلا" گوشت نداشت،برنجش هندی بود،من که نتونستم بخورم،خوب شد نخوردی من که خوردم و مریض شدم و...)
در هر دو مراسم مردم به ویژه خانم ها دنبال لباس و عینک گران و ویژه هستند
در هر دو مراسم مقایسه و هم چشمی فراوان فراوان وجود دارد
در هردو مراسم تظاهر به خنده(در عروسی) و تظاهر به گریه(در عزا) وجود دارد
در هر دو مراسم باید صاحب مجلس به فکر آبرویش باشد تا مورد قضاوت مردم قرار نگیرد
در هر دو مراسم هیچ دستی از میان آن همه دست به کمک صاحب مجلس نمی آید
در هر دو مراسم عده ای قهر می کنند که به آن ها توجه نشده
در هر دو مراسم صاحبانِ مجلس از نزدیکان شان گله می کنند وخط و نشان تلافی می کشند!
در هر دو مراسم عده ای می خواهند فقط با آن ها مشورت شود و اگر نشود...
در هر دو مراسم برای پیشگیری از حرف مردم، بیشتر از نیاز مجلس،غذا پخت و پز و یا سفارش داده می شود
در هر دو مراسم مردم مقایسه می کنند (فلانی غذای چنین داد و این چنان و...)
در هر دو مراسم گوینده از پشت بلندگو باید از مردم شرکت کننده و بر گزار کنندگان و نزدیکان با نام و عنوان کمال تشکر را بکند و مواظب باشد کسی از قلم نیفتد.
در مراسم عزا (همراه با تاج گل) عنوان های استاد و مدیر و رئیس و جناب سرهنگ و آقای مهندس و آقای دکتر و حاج اقا و ...خودنمایی می کند ولی حرفی از خانم دکتر و خانم مهندس نیست!عنوان تراشی هایی که نه دردی از صاحب عزا کم می کند و نه نه بار گناه میت را کاهش می دهد.
امیدواریم روزی برسد که مردم هر گز و هر گز مجالس و آدم ها را در هیچ زمینه ای با هم مقایسه نکنند و اندکی به فکر توان مالی صاحبان مجلس(عزا و عروسی و به خصوص عزا) باشند
کاش روز بدرقه ی میت تا خانه ی ابدی،انتظار پذیرایی از مصیبت دیده در تالار...نداشته باشیم
کاش می شد برای رضای خدا هزینه خورد و خوراک خودمان را بر دوش صاحب مجلس تحمیل نمی کردیم
کاش همه ی دستورات پیامبرمان را می پذیرفتیم که فرمود: پس از دفن، مستحب است صاحبان عزا را سر سلامتی دهند ولی اگر مدتی گذشته است که به واسطه سرسلامتی دادن مصیبت، یادشان می‌آید، ترک آن بهتر است و نیز مستحب است تا برای اهل خانه میت غذا بفرستند و غذا خوردن نزد آنان و در منزلشان مکروه است.
بیاییم از خداوند بخواهیم؛
چشمانی عطا فرماید که به جای بد دیدن و چشم و همچشمی ها و رقابت های بد حاصل، خوبی ها را ببینم و پیش از داوریِ دیگران خودمان را قضاوت کنیم.