انسانِ امروز گرفتارِ زندان خود خواسته و خود ساخته خویش(1)

انسان امروز  اسیر زندانِ آرزوهای دور و دراز و دست نیافتنی است او بی آن که آگاه باشد هر روز دیوارهای زندانش را مرتفع تر و خود را محبوس تر می کند نوع زندان و دوران حبسِ هر زندانی، متناسب با امیال و  آرزوهای اوست انسانِ امروز بی پروا از آزادی سخن می گوید ولی گویی نمی داند گرچه جسم او  آزاد است ولی روح او سال هاست در زندانِ آرزوهایش، روزگار می گذراند وقتی روح گرفتار باشد و جسم ادعای آزاد بودن داشته باشد همچون گلی است که در بی آبی و در هوای بد تنفس می کند این گل، هر روز پژمرده و پژمرده تر شده  و  سرانجام،می خشکد و پرپر می شود،کسی که با فشارهای روح دست و پنجه نرم می کند دچار پژمردگی و بیماری های گوناگون و مرگ تدریجی می شود می گویند: روح زندانی جسم است پس،باید قفس را شکست و روح را نجات داد و آزاد کرد که البته اینگونه بحث های عرفانی تخصص خود را می طلبد که گفت: ما را به دیار عارفان راهی نیست ولی می شود به روایات و احادیث مراجعه کرد به ویژه که پيامبر خدا صلي الله عليه و آله فرموده اند : دنيا، زندان مؤمن است و گور،پناهگاه او و بهشت،سرانجامش،و دنيا،بهشت كافر است و گور ،زندان او و آتش،سرانجامش.ولی این تفاوت دارد با کسی که خودش با آرزوهای دست نیافتنی،دنیا را برای خویش زندان کرده است و همچنین تفاوت دارد یا مؤمنی که دوست دارد قفس را بشکند و به لقاءالله برسد.به قول حافظ شیراز:

در محرم سال گذشته که به زادگاهم رفته بودم در خلوت و تنهایی،به این حدیث می اندیشیدم به زندانِ تنگ و تاریکی فکر می کردم که ما آدم ها برای خود ساخته ایم و بدتر این که هر روز بر ارتفاع دیوار زندان می افزاییم در همین حال و هوا بودم که دلم هوای سرودن شعر کرد، از لحظه، استفاده کردم و بر روی کاغذ متفرقه ای در زمینه ی دنیایی که شده زندانِ ما(دنیا زندان مؤمن است)این شعر نا پخته را سرودم:

بازغم با من سرگشته به جنگ آمده است 

                           مرغ جان زین قفس تنگ به تنگ آمده است

مرغ جان کی شود از این قفس آزاد شود /

                                       بال بگشاید و بالا رود و شاد شود

به زمین آمدم از عرش و زمینگیر شدم 

                               غربت آن کرد که از بودن خود سیر شدم

مرغ باغ ملکوتم شده ام فرش نشین

                              بال خواهم که شوم بار دگر عرش نشین

شود آیا که از این منزل ویران بروم؟

                                 غل و زنجیر گشایم سوی یاران بروم؟

عقل دور افکنم و عاشق و دیوانه شوم ؟

                               ترک معبد کنم و ساکن بتخانه شوم؟

کاش می شد سفری سوی سما می کردم

                                راهم از همرهیِ غیر جدا می کردم

عهدِ قالو بلی را به  فدا می کردم

                                  قرعه و بار امانت به هوا می کردم

دلم از دوری و تنهایی به تنگ آمده است 

                        لشکر غم ز دو سو برسرجنگ آمده است

گوئیا روی زمین همره و همرازی نیست 

                             یا اگر هست کسی را به غمم کاری

گفتم: ای پیر خرد راه چه سخت است و فراز

                      گفت:عهد، ار  شکنی راه شود دور و دراز

گر که خواهی سفر از خاک بر افلاک کنی 

                          در سحر کوش به ذکر،تا یا وَيلَنَا نکنی

بنده آن بود که وفا کرد به پیمان الست

                 سنگ به ابلیس زد و  عهدِ الست را نشکست

قاسم این شیوه و این رسم جوانمردی نیست

                        عهد بستن و شکستن ز خردمندی نیست

 توضیح: قَالُوا يا وَيلَنَا مَنْ بَعَثَنَا...یس 52

قَالُوا بَلَى شَهِدْنَا أَنْ تَقُولُوا يوْمَ الْقِيامَةِ...اعراف 172

 ادامه دارد